Het leven van een gelukkige dertiger

Dertiger worden. Ooit vond ik dat een verschrikkelijk idee. Voor mijn gevoel hoorde je op je dertigste alles goed op een rijtje te hebben. Ik had daar echt een beeld bij. Je weet wel, huisje boompje beestje en als het even kon ook nog een leuke baan erbij. Hoe dichter ik bij de dertig kwam, hoe meer ik me ging beseffen dat ik dat niet zou gaan halen voor het zover was. Daarom zag ik er best wel tegenop. Ik besloot er het beste van te maken en mijn dertigste verjaardag in ieder geval goed te vieren. Dat was toch het minste dat ik kon doen. Toch is er een heleboel veranderd sinds ik dertig geworden ben.

Als ik terug kijk dan valt het me op dat ik vooral rustiger geworden ben. Als tiener deed ik mijn best om niet op te vallen, zodat ik het contact verloor met wie ik echt was. Ik was onrustig, boos en verdrietig. Het liep allemaal niet zoals ik het wilde. Als ik nou twintig zou zijn, dan zou het wel goed komen. Dan kon ik op mezelf gaan wonen en mijn eigen leven gaan leiden. Zo simpel was dat nog niet.

Als twintiger was ik mezelf inmiddels kwijt geraakt en ik kreeg daar tijdens mijn studie echt last van. Ik ging met behulp van therapie op zoek naar mijn echte ik en ik probeerde de gebeurtenissen uit het verleden een plekje te geven. Dat lukte. Uiteindelijk leerde ik Huib kennen en studeerde ik af. Allemaal nog voor ik dertig werd. Dat had ik dan in ieder geval maar bereikt.

Vlak voordat ik dertig werd, zei iemand tegen me dat er weinig zou veranderen. Dertig is maar een getal en verder blijft alles gelijk. Toch is dit niet helemaal waar. Toen ik eenmaal besloten had dat het niet veel voorstelde, werd alles anders. Langzaam maar zeker ging ik waarderen wat ik wél had en kijken naar hoe ik ervoor kon zorgen dat ik de toekomst weer in eigen handen had. Ik ging de strijd aan met mezelf. Ik wilde graag afvallen en koos voor een operatie. Dat ging goed en ik kreeg steeds meer energie. Ik had zin in de toekomst.

Daarna raakte ik zwanger en inmiddels ben ik moeder geworden. De wereld staat hierdoor een beetje op zijn kop. Alles is anders, maar tegelijkertijd is die kleine het allermooiste wat me ooit overkomen is. Ik vind het super om moeder te zijn en ik geniet er elke dag van.

Toch is dat niet het enige wat me gelukkig maakt. Het mooiste wat ik mezelf gegeven heb is rust. Ik ben veel rustiger geworden en ik kan daardoor meer genieten van de dingen die ik heb. Ik ben nu 31 en ik heb misschien niet alles bereikt wat ik ooit voor ogen had, maar ik heb hard gewerkt voor datgene wat ik nu wél heb. Daar kan ik tevreden mee zijn. Tevreden zijn is ook iets wat ik heb moeten leren. Een van de wijze lessen die ik leerde als twintiger is dat je niet dag in, dag uit volmaakt gelukkig kunt zijn. Geluk is namelijk een momentopname. Dat ik dat weet en ook kan voelen geeft me rust. Ook weet ik nu dat je de toekomst deels zelf in handen hebt. Als het me niet bevalt dan kan ik daar iets aan doen. Ook trek ik me steeds minder aan van wat anderen vinden. De meeste mensen geven namelijk geen oordeel. Onze grootste criticus zijn we vaak zelf. Als je dat weet en ook écht kan voelen, dan kun je dat ook loslaten. Ik hoef niet alles perfect voor elkaar te hebben. Mijn leven is tenslotte nog niet voorbij en ik heb nog alle tijd om mijn andere doelen te bereiken.