Het is alweer maanden geleden dat ik mijn feedbackgesprek had op de hogeschool. Mijn scriptie was afgekeurd en ik moest hem herschrijven. Hier kon ik me wel bij neerleggen. De manier waarop dingen gegaan zijn, vond ik toch minder leuk. Het ergste was de onzekerheid. Dat ik later zou afstuderen was één ding, maar dat de geldigheidsduur van oude cijfers in het gedrang kwam en dat ik misschien oude tentamens moest gaan herkansen vond ik eigenlijk te zot voor woorden. Vooral omdat niemand echt wist hoe het nu zat. Ik wilde gewoon heel graag weten waar ik aan toe was. De examencommissie liet me weten dat ze voor eind augustus niets konden betekenen voor me dus ik bleef zitten met mijn rotgevoel. Uiteindelijk besloot ik samen met een collega een bezwaarschrift te schrijven naar de klachtencommissie. Dit werd een verhaal van vijf kantjes, met hierin niet alleen de feiten, maar ook het gevoel wat ik erbij had dat ik al jaren van het kastje naar de muur gestuurd word door de hogeschool.
Het bleef lang stil en ik haalde me van alles in mijn hoofd. De moed zakte me in de schoenen en de motivatie om door te zetten was ver te zoeken. Toch schreef ik me alvast in voor het volgende schooljaar. Het zou toch zot zijn om een paar meter voor de eindstreep op te geven? Dat wilde ik niet. Ik moest dus een manier vinden om door te zetten. Toch had ik veel vragen. Hoe kan het zo zijn dat er keer op keer dingen beloofd worden en dat diezelfde mensen dan hun beloften niet nakomen? Waarom moet je als student met beperkingen telkens zelf achter dingen aan en worden ze dan nog steeds niet geregeld? Mijn studie leverde me telkens weer stress op en ik heb mezelf keer op keer toegesproken dat ik dit toch echt voor mezelf moest doen en dat ik het nu niet op mocht geven. De koek is een keer op natuurlijk. Deze week stuurde ik weer een aantal e-mails naar de hogeschool. In eerste instantie leek het erop dat alles weer werd doorgeschoven naar een andere collega. Ik liet die e-mail even liggen en ging door met mijn week. Ik zou er later wel op terug komen. En dat was verder prima.
Vandaag ontving ik namelijk een e-mail met daarin het verlossende antwoord op mijn bezwaarschrift! De klachtencommissie heeft mijn verhaal terug gelegd bij de examencommissie en naar aanleiding hiervan hebben ze besloten de geldigheidsduur van mijn cijfers te verlengen tot februari 2014. Dit betekent dat ik nog de tijd heb om rustig mijn scriptie af te ronden. Ook heb ik een nieuwe afstudeerbegeleider. Ik was flink opgelucht en deed alvast een klein vreugdedansje. Mijn scriptie is nog niet af, maar ik heb nu in ieder geval niet meer de stress van niet weten waar ik aan toe ben. Ik kan dus weer gaan knallen!
Kim
Wat super fijn meis!
Echt zo goed dat je dat stukje onzekerheid al kwijt bent. Maar jij kan het, jij gaat het halen 🙂
Melle
Hoera! Goed nieuws 🙂
Sanne
Dat is goed nieuws! Die scriptie gaat je lukken!
Anne
Oh wat een opluchting lijkt me dat! Fijn voor je (& veel succes!).
Serena
Dat is fijn nieuws!!! Succes met het schrijven…
Marlies
Wat fijn dat je brief toch geholpen heeft dat je cijfers langer mogelijk blijven staan. Succes met je scriptie nu!
Dina
Wat super! En nu knallen! 🙂
Laura - what about her
Wat fijn zeg! En inderdaad, ook heel logisch. Wat ontzettend vreemd dat je gehaalde tentamens zou moeten herkansen. Idioot zeg. Heel veel succes met het afronden van je scriptie, ik weet hoe pittig het is. Rotding!
Daan
Mooi! Dat is toch een stuk minder stress!
Mich
Yay!!! Gefeliciteerd. Wat goed nieuws!
Peet
Oh wat fijn! Februari is niet heel ver weg, maar het geeft je wat ademruimte. Succes met het knallen!!
justm3
Goed nieuws! Ik kan me inbeelden dat er een last van je schouders is gevallen!