Het is alweer een week geleden dat ik 29 werd. Een jaar ouder, maar of het me ook wijzer maakt weet ik niet. Het was sindsdien stil op mijn blog, maar dat betekent niet dat er niets gebeurd is. In mijn hoofd was het aardig druk. Ik heb veel nagedacht en een aantal knopen doorgehakt op persoonlijk vlak. Hier kom ik misschien later nog een keer op terug, maar vandaag wil ik toch nog even stil staan bij een paar gedachten die ik had in de afgelopen week.
Wie mij volgt op Facebook, had er misschien al iets van meegekregen. Ik ben het mezelf weer enorm moeilijk aan het maken. Een oude valkuil is weer opgedoken. Ik vind het belangrijk om hard te werken en probeer dit dan ook te doen tijdens mijn stage. Van hard werken is nog nooit iemand dood gegaan, zullen we maar zeggen. Nee, dat is het probleem niet. Alles zelf willen doen, kan soms wel een probleem zijn. Niet eens omdat ik dan daadwerkelijk teveel hooi op mijn vork neem, maar omdat ik in het (creatieve) proces niet veel deel met anderen. Dit zie ik op verschillende punten in mijn leven gebeuren, maar het komt vooral terug als het gaat om mijn afstudeeronderzoek.
Elke twee weken heb ik een uur intervisie met vier medestudenten en onze afstudeerbegeleider. Hier delen wij onze ervaringen met elkaar. Dit kan gaan over een vraagstuk uit het afstudeeronderzoek of over dingen waar we in onze stage tegenaan lopen. Ik zeg ‘wij’, maar eigenlijk bedoel ik ‘zij’. Het is namelijk zo dat mijn groepsgenoten hun verhaal op tafel leggen en dat ik graag met ze mee denk. Andersom stel ik dat steeds uit. Niet omdat er niets speelt of omdat ik het prima onder controle heb, maar ook niet omdat het slecht gaat en ik het niet durf te delen. Ik was er simpelweg van overtuigd dat ik het zelf moest doen. Wie ben ik om mijn zorgen met anderen te delen? En los daarvan, ik heb niet al die jaren gestudeerd om niets te kunnen en weten. Dit project moet ik alleen doen, want daar ben ik tenslotte voor opgeleid. Onzin natuurlijk. Die intervisie groepen zijn niet voor niets in het leven geroepen. Wij kunnen en mogen elkaar best een handje helpen. Hoe kan het dat ik hierin zo mild kan zijn voor een ander en zo streng voor mezelf?
Gelukkig begon het op te vallen. Een groepsgenoot keek me recht in mijn ogen aan en vroeg me hoe het ging met mijn stage, omdat hij daar al weken niet over gehoord had. Hij zag me en hij had het in de gaten. Ik had op dat moment mijn plan van aanpak op tafel kunnen gooien en het over mijn afstudeeronderzoek kunnen hebben, maar ik koos voor optie twee. Ik legde aan mijn groepsgenoten uit waarom ik dat niet gedeeld had. Ze waren even stil, stelden me wat vragen en ik deed mijn verhaal. Dat was eruit. Ik beloofde ze ook om volgende keer van tevoren mijn stukken op te sturen, zodat we het er even over kunnen hebben. Zij wilden me namelijk graag helpen, ook als ik het wel zelf kan.
Diezelfde middag schreef ik hierover iets op Facebook. Dit werd gek genoeg op verschillende manier opgepakt door mensen. Waar ik het idee had dat ik een belangrijk inzicht rijker was en dat ik op een andere manier had gehandeld dan normaal, hadden anderen het idee dat het een depressief bericht was. Niet dat het uitmaakt wat anderen denken, maar ik vond het wel opvallend. Ik ben zelf in elk geval blij met wat ik ontdekt heb, want nu kan ik er iets mee. Ik kan hier de rest van mijn stageperiode alert op zijn. Wat ik uiteindelijk geleerd heb? Ik mag om hulp vragen, want dat heeft niets te maken met falen. Ik hoef niet alles alleen te te kunnen, want ik ben daar om te leren. Ik kan het wel zelf en ik ga het ook zelf doen, maar dat wil niet zeggen dat anderen niet met je mee mogen denken. Dat lucht op.
Sanne
Goed zo!! Jij komt er wel, Rox! Je bent weer een drempel overgestapt en je leert er steeds meer van. Durven vragen is niet altijd makkelijk en zeker niet voor het vrouwelijk geslacht schijnt. Wij willen het liefst alles zelf doen. Aard van het beessie.
Ik vind het dus knap dat jij dit van jezelf ziet en dat je er ook iets mee doet!
Roxanne
Ik twijfel altijd een beetje of ik zulke verhalen wel moet delen, maar soms moet het er gewoon uit. Daarnaast denk ik dat het wel helpt, want als ik het deel met de mensen om me heen, dan kunnen ze me er ook op aanspreken als ik weer in die valkuil stap. Zo leren mensen ook mijn andere kant kennen. Ik kan wel alles filteren en alleen over de blije dingen schrijven, maar het leven is ook een zoektocht. We blijven altijd leren. Ik vind dat het daar best een keer over mag gaan.
Petra
Herkenbaar! Ik kreeg op mijn afstudeerstage te horen dat ik net een zwangere kangoeroe was. Ja, leuk verwoord… maar het kwam erop neer dat ik maar steeds in mijn beschermende buideltje aan het werk was. Onzichtbaar voor de buitenwereld, en vooral mijn collega’s en begeleiders. Tot er uiteindelijk een ‘bevalling’ kwam en er weer een goed rapport op tafel lag. Een 8,5 waard. Ja, dat wel. Maar ze hadden graag wat meer van mijn creatieve proces meegemaakt. Noem het faalangst, of perfectionisme. Ik heb er ook last van, en het blijft bij tijd en wijlen de kop op steken. Ik heb geleerd om het te accepteren, en ook dat je niet altijd alles hoeft waar te maken wat je zegt. Alles in het leven is immers een leerproces, en als je leert, mag je fouten maken, want daar leer je nog meer van. Zoiets dus 🙂 Lang verhaal, hoop dat je er iets aan hebt. Strekking: ga zo door met kleine stapjes nemen qua delen van je verhalen. Je komt er wel! 🙂
Roxanne
Ik heb er zeker wat aan. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Het eindresultaat is meestal het probleem ook niet, maar net wat je zegt, de weg er naartoe kan een stuk makkelijker!
Zwangere kangoeroe | 18elf.nl
[…] hoe een blog van iemand anders mij weer terug kan brengen naar mijn studententijd. Ik ben nog jong (29), maar oh […]
Caroline
Soms best herkenbaar!
Fijn dat je er zo goed mee omgaat 🙂
Liefs
Daan
Heel herkenbaar!
Lyanne
Dit is dus letterlijk bij mij als kritiek gegeven na mijn afstudeeronderzoek. Ik probeer het nu en het gaat steeds beter. Maar alles zelf doen is soms zo lekker makkelijk..;)
Roxanne
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het fijn vind dat anderen het herkennen, want ik dacht serieus dat ik de enige was… 😉 delen is dus toch wel fijn soms!
Kim
Ik herken het ook wel.
Maar ik ben erachter gekomen dat hulp vragen niks geks is. Sterker nog, je leert er juist weer van! Maar dan nog blijft het soms lastig 😉
Sas
Heel herkenbaar!