Wat doe ik mezelf aan!

Als je dacht dat afstuderen slecht was voor je, dan heb ik goed nieuws voor je. Het organiseren van evenementen is ook een leuke in het rijtje van dingen-die-stress-opleveren. Ik vind het fantastisch! Het is kicken als het zover is en het evenement verloopt min of meer zoals jij dat gepland had. Dan heb ik energie voor tien en krijg ik die grijns dagenlang niet meer van mijn gezicht af gemept. Volgens mij heeft dat alles te maken met pure adrenaline. Ik kick erop en ik wil meer. Het liefst zo snel mogelijk.

De dagen voor dit zelfde top evenement, verlopen toch wat minder gesmeerd. Ondanks de goede voorbereiding gaat er op de valreep van alles mis. Je collega wordt ziek, het inpakken van de goodiebags was meer werk dan je van tevoren had kunnen verzinnen en mensen nemen hun telefoon niet op. Uiteraard vraagt je persoonlijke leven de nodige aandacht van je. In deze fase zit ik vandaag. Eigenlijk schreeuwen mijn lichaam en hoofd om rust, maar ik zet mijn schouders eronder, plak een glimlach op mijn gezicht en ik ren door. Ik doe er nog een tandje bij. Instorten doen we volgende week wel.

In dit hele proces dacht ik even aan de quote op de foto. Deze staat in mijn ‘not-to-do-list’ notitieboekje en hij is zo vreselijk van toepassing op hoe ik ben deze week. Ik moet het nog even volhouden. Zaterdag is het zover. Tot die tijd kan het zijn dat ik me van binnen toch niet zo goed voel als ik laat merken. Als je me tegen komt, laat me dan maar even. Het is goed zo. Het gaat wel weer over. En volgende keer doe ik het gewoon weer.