Vergeet je niet iets?

Sinds een paar weken rijd ik elke donderdag in mijn eentje op en neer naar Hilversum. Vorige week besloot ik om elke week een oude cd uit mijn kast te trekken zodat ik daar onderweg naar kon luisteren. Na de Backstreetboys was deze week Maria Mena aan de beurt. Ik nam zowel ‘White turns blue’ als ‘Cause & effect’ mee en het was leuk om deze nummers weer eens te horen. Bij ‘All this time’ werd ik opeens emotioneel. “Selfdestructive little girl… pick yourself up, don’t blame the world…” Die zin zette me even met beide benen op de grond.

Al dagen liep ik rond met een bagger humeur. Maandag had ik al in de gaten dat dit mijn eigen schuld was. Het was een drukke week, maar dat was niet het enige wat er mis ging. Met de zorgen voor de kittens en moeder poes, zorgen voor H, zorgen maken om mijn vader, mijn vrijwilligerswerk en een heleboel drukke afspraken werd het me duidelijk dat ik iets belangrijks vergat. Ik vergat mezelf. Ik at niet goed, ik dronk te weinig en ik sliep ook niet lekker. Ik kan heel kribbig worden als ik niet goed voor mezelf zorg, maar dit heb ik dan niet altijd in de gaten. Op het moment dat ik er niet meer tegen kon en ik al hyperventilerend bedacht dat ik moest blijven ademen en dat iets eten ook wel handig was, was natuurlijk te laat. Kortom, ik moet even een stapje terug doen. Als je niet voor jezelf zorgt, kun je er tenslotte ook niet zijn voor een ander. Waarom moet ik dat toch iedere keer op de harde manier leren?

Op het moment dat de woorden van mezelf en van anderen niet goed tot me doordringen, is er altijd nog muziek. Misschien leer ik het nog wel een keer, maar tot die tijd zal ik af en toe in dezelfde valkuil blijven trappen. Toch maak ik me niet zoveel zorgen. Uiteindelijk kom ik ook altijd wel weer op mijn pootjes terecht. Ik heb gewoon af en toe een duwtje nodig.