Slapen in het grote bed

Toen ik nog geen kinderen had, zei ik altijd dat mijn kinderen nooit bij mij in bed zouden slapen. Dat leek me echt een slecht idee. Niet alleen omdat het afleren een drama zou zijn, maar omdat ik dan ook niet meer zou slapen. Ik ben zelf al geen goede slaper en ik draai nogal veel, dus ik lig het liefst gewoon alleen aan mijn kant van het bed. De eerste maanden sliep Marcel wel naast mij in een co-sleeper, maar daarna verhuisde hij naar zijn eigen kamer. Dat ging eigenlijk altijd prima, want hij is over het algemeen gewoon een goede slaper. Hij slaapt gewoon het lekkerst in zijn eigen bed. Ondanks dat ik nog altijd geen fan ben van een kind bij ons in bed, maken we nu heel soms een uitzondering voor Marcel.

Waarom we dat doen? Marcel slaapt soms erg onrustig en lijkt last te hebben van nachtangst. Hij wordt dan niet wakker, maar ligt wel te huilen, jammeren of krijsen. Ik ga dan elke keer weer kijken, want ondanks dat hij het niet merkt, breekt het mijn hart. Ik pak hem dan even op, maar als hij onrustig blijft, leg ik hem liever naast me. Ook als ik dan niet slaap, hoef ik in elk geval mijn bed niet steeds uit en dat scheelt wel. Ook als hij ziek is, wil ik hem nog wel eens meenemen naar ons bed, zodat we alle drie zoveel mogelijk slaap krijgen. Tot nu toe leek dit allemaal prima te werken. Als hij zich goed voelt, horen we hem doorgaans niet tot de volgende ochtend en het leek verder geen gewoonte te worden. Dan is het ook niet erg om een uitzondering te maken.

Nu zijn we op een punt gekomen dat we er toch weer wat strenger op zijn dat hij in zijn eigen bed slaapt. Nogmaals, de meeste nachten gaat het prima en slaapt hij lekker op zijn eigen kamer, maar af en toe is hij wel eens een beetje eigenwijs. Dat hoort ongetwijfeld bij de leeftijd. Steeds vaker wil hij toch nog even opblijven, nog even knuffelen en het lijkt ook wel eens of hij smoesjes begint te verzinnen om maar te kunnen treuzelen. Een van zijn laatste trucjes is naar onze slaapkamer lopen om daar in mijn bed te kruipen. ‘Mama slapen?’ zegt hij dan met zo’n onschuldige blik in zijn ogen. Nou, dat dacht ik niet vriend! Dit is iets waar ik nog geen enkele keer aan toe gegeven heb. Dat is nu precies wat mij een slecht idee lijkt. Hoewel ik inmiddels heb geleerd om te kunnen slapen met een dreumes in mijn armen, slaap ik toch minder goed dan als ik gewoon ‘alleen’ slaap. Hier trekken wij dus heel duidelijk een grens. ’s Avonds gaat Marcel lekker naar zijn eigen bed en als het niet gaat, mag hij er nog best even uit of bij ons op de bank zitten, maar daarna proberen we het toch echt weer in zijn eigen bed.

Toch is het een soort van grens die we steeds opnieuw bekijken en waar nodig verleggen. Het is nu eenmaal belangrijk dat wij alle drie zoveel mogelijk slaap hebben. Daarnaast vind ik het ook echt niet leuk als Marcel zit rot voelt. Dan heb ik hem liever zo dicht mogelijk bij me. Het leert me in ieder geval wel dat er echt dingen zijn die je niet goed in kunt schatten als je nog geen kinderen hebt en dat je je als ouders aanpast aan de behoeftes van je kind en het gezin. Dat is ook prima. Hoe ik dan weet of we het goed doen? Dat weet ik natuurlijk niet, maar zo lang het voor ons alle drie goed voelt, zal het dat ook wel zijn.