Je bent altijd welkom!
Dat typte ik vorige week naar mijn nichtje. Dat meen ik wel, want ik vind het hartstikke leuk om haar te zien. Ze is als een zusje voor me, maar we zien elkaar niet vaak omdat ze een vreselijk druk leven heeft… in Leeuwarden. Ze is dus zeker welkom. Het moment dat ze zegt dat ze komt, gaan er echter allerlei alarmbellen af in mijn hoofd. Mijn huis! Het ziet er niet uit! Ik moet opruimen, schoonmaken, dingen verplaatsen en de boel gezellig maken! Nu, snel, snel! En dan slaan de stoppen door.
Het gezellige idee van ‘er komt iemand langs’ gaat over in stress. Ik vlieg naar de stofzuiger, ren door het huis, haal doekjes over oppervlaktes heen en zorg dat de ergste rommel weg is. Uiteindelijk ben ik nooit tevreden, maar het moet maar. De bel gaat al.
Let alsjeblieft niet op de rommel!
Dat zeg ik bijna standaard als er iemand binnen komt. Echt vies is het nooit, maar stoffig soms wel en mannen en katten laten ook van alles slingeren in huis. De meeste mensen doen dan net alsof ze niet zien wat je bedoelt. Zouden ze het echt niet zien of zie ik rommel die er niet is? Zien we ons eigen huis misschien anders dan het huis van een ander? Ik weet het niet. Soms zou ik in ieder geval wel eens willen dat ik zo’n vlekkeloos schoon huis had als mijn moeder. Hoewel ik absoluut niet de behoefte voel om elke dag uren te poetsen, zou het best eens lekker zijn als alles standaard aan kant is en dat er gewoon iemand langs kan komen zonder dat ik in paniek hoef te raken. Tegelijkertijd denk ik dat ik dat heus wel zou doen als ik het echt zo belangrijk zou vinden. Er moet ook geleefd worden in mijn huis en poetsen is niet mijn hobby.
Morgen komt mijn nichtje. Ik schreef net een aantal dingen op mijn to do lijstje. Ik ga die ook echt wel doen, want het moest toch al gebeuren en door mijn rugpijn liep ik al wat achter met het huishouden. Uiteindelijk zijn die dingen ook zo gebeurd als je je er even toe zet. Hopelijk kan ik daarna gewoon genieten van het feit dat mijn kleine zusje, ehm nichtje, er weer eens is!
Sanne
Het had een blog van mij kunnen zijn… Zo herkenbaar. Vanochtend belde mijn beste vriendin op dat ze een bakkie kwam doen en ik bekeek de woonkamer en dacht: “Jemig! Er is een bom ontploft hier!”
Dat zit tussen de oren, want normaal gesproken is het bij mij dus echt opgeruimd omdat bij mij echt een opgeruimd huis ook een opgeruimd hoofd betekent.
Roxanne
Bij mij ook, dus ik doe elke dag wel iets maar toch he?
Zina
Hihi ik ben echt een schoonmaakmuts, maar vind ook wel dat je mag zien dat er in een huis geleefd wordt. Een beetje rommel is best oké 🙂
Lauradenkt
Eh ja, daar maak ik me ook schuldig aan. Je wilt mijn kamer op het moment niet zien 😛
Kim
Herkenbaar, maar er moet ook geleefd worden in huis inderdaad.
Veel plezier! 🙂
Limoentje
Haha, het gebeurt iedereen dus, zo te lezen.
Op het laatste moment alles nog even aan kant maken voor de persoon die langs komt.
Hier hetzelfde hoor, het is al gauw een rommeltje. En eigenlijk zou ik om de dag moeten dweilen en stoffen met de luchtkwaliteit hier, maar laat dat nou net niet mijn hobby zijn.
Emmy
Heeeeel herkenbaar!
Marcella
Leuk, veel plezier met je nichtje!
Serena
Hahaha, zo herkenbaar!!! Maar met nieuwe robotzuiger is in ieder geval om de dag al gezogen, dat scheelt een stuk!!!
tineke
Jaaaa, hier heb ik ook last van! En dat terwijl ik als tiener nooit snapte waarom m’n moeder niet wilde dat er mensen langs kwamen als het een ‘bende’ was… :’)
Peet
Geweldig en herkenbaar geschreven!!
“mannen en katten laten ook van alles slingeren”… hihi!!
Ik ben ook geen schoonmaakwonder hoor, en ik ga echt niet opeens schoonmaken als er mensen langs komen. Gewoon even de ergste losse troep in een kastje gooien, stofzuiger over de vloer slingeren en dan is het wel goed.
Maar ja, wat zou het soms heerlijk zijn als je huis gewoon altijd spic en span zou zijn. Geen rommel, geen stof, geen haren, geen etensresten, geen rondslingerend speelgoed. Gewoon rust en reinheid om je heen.