April 2018 zal vooral altijd een bijzondere maand blijven voor ons, omdat onze Espen (eindelijk) geboren is. Dat is dan ook absoluut het hoogtepunt geweest van deze maand. Ik schreef al een uitgebreide post over de kraamweek en daarmee heb ik al een groot deel van deze maand beschreven. De rest van de maand had Pel nog verlof en leefden we in onze baby bubbel.
Op de 19e werd Pel 32 jaar. In de ochtend ging hij met Marcel mee, want die ging met de peuterspeelzaal naar de Geertje’s Hoeve. Het was heerlijk weer. In de middag gingen we met de jongens taart eten bij mijn ouders en daarna reden we naar het pannenkoekenhuis bij de Maarsseveense Plassen. Espen dronk zijn flesje melk en sliep daarna heerlijk door. Marcel at een hele pannenkoek en ging daarna lekker spelen op de trampoline en in de speelhoek. In het weekend vierden we Pel’s verjaardag in onze tuin.
Tijdens Pel’s verlof was het een deel van de tijd echt heel mooi weer. We konden dus heerlijk naar buiten toe. We hebben daar dan ook gebruik van gemaakt, door elke dag een stukje te wandelen en zo af en toe een ijsje te halen. Marcel heeft bijna elke dag meegelopen of hij reed mee op zijn loopfiets. Dat was aardig vermoeiend voor hem, maar hij houdt het steeds beter vol. Ik hoef ook niet voor te stellen dat we de buggy meenemen, want hij vertelt ons dan gewoon hoe groot hij al is en dat hij zelf kan lopen. Ik voel me elke dag beter en heb mijn energie weer terug gevonden. Ik merk ook echt dat ik me elke dag fitter voel, dat is heel fijn na al die maanden. Naast de wandelingen hebben we ook erg genoten van onze voor- en achtertuin.
Ik schreef vorige al uitgebreid over onze Koningsdag. Hebben jullie trouwens ook nog steeds het gevoel dat we dat vieren op 30 april? Het is nu al een paar jaar geleden dat Koninginnedag veranderde in Koningsdag, maar ik kan er qua datum nog steeds niet aan wennen.
Espen is inmiddels alweer ruim drie weken bij ons. De tijd vliegt echt voorbij. Hij is nog zo klein, maar ik kan hem al niet meer uit ons gezin weg denken. Van tevoren had ik geen idee hoe het zou zijn met een tweede. Inmiddels weet ik dat je weer net zo verliefd kunt worden op een tweede baby, maar ook dat een heleboel dingen makkelijker gaan dan de eerste keer. Daarnaast durf ik ook meer. Met Marcel was ik echt niet binnen twee weken al uit eten gegaan, want dat leek me toch een behoorlijke organisatie. Ik sleep ook niet overal de hele luiertas mee naar toe als we niet zo ver van huis gaan. Het is ook erg wennen. Marcel doet het ontzettend goed als grote broer, maar er zijn gewoon momenten dat het voor hem ook even moeilijk is. Hij heeft dan ook wat meer ‘peuterbuien’ gehad afgelopen maand en doet soms echt een beetje raar. Gelukkig trekt het dan ook wel weer bij. Hij is vooral heel erg lief tegen Espen en hij wil hem van alles vertellen. Dit merk je bijvoorbeeld als we in de auto zitten. Marcel wijst alles aan wat hij ziet en vertelt van alles. ‘Kijk baby Espen, hier werkt papa’ of ‘Daar rijdt een vrachtwagen, baby Espen.’ Ik luister en geniet. Dat ik regelmatig het idee heb dat ik niets anders doe dan voor de jongens zorgen, neem ik dan maar voor lief. Het wordt vanzelf makkelijker, maar ook ik moet natuurlijk even wennen aan de nieuwe situatie.
Vorige week gingen we boodschappen doen in Overvecht. Ik wilde even vragen hoe lang ik moest wachten om mijn sterkte opnieuw te laten meten na de bevalling en liep binnen bij de opticien. Uiteindelijk liet Pel die middag zijn ogen opnieuw meten en mocht ook Marcel een bril uitkiezen. Marcel heeft nog geen bril nodig, maar krijgt wel een zonnebril met uv filter vergoed van onze zorgverzekering. Dat vond hij wel super stoer natuurlijk. Hij heeft letterlijk alle kindermonturen gepast en hoewel zijn voorkeur uitging naar een roze montuur van Frozen, was deze ook wel goed volgens hem.
Normaal maak ik een lijstje van de boeken die ik die maand gelezen heb, maar ik ben nog steeds in hetzelfde boek bezig als aan het einde van maart. Lezen gaat langzaam nu, voor obvious reasons, maar dat is niet de enige reden. Ik ben bezig met Het labyrint der geesten van Carlos Ruiz Zafon en dat boek heeft 900+ bladzijden. Dat kost dus ook wat tijd. Het boek is absoluut de moeite waard om te lezen, want het is prachtig geschreven. Daarnaast heeft het korte hoofdstukken, wat op dit moment wel fijn is, met twee jongens die elk moment je aandacht op kunnen eisen. Veel lezen komt wel weer in de toekomst.
Geef een reactie