Het eerste trimester

Ik ben alweer ruim 15 weken zwanger en dat betekent dat het eerste trimester al eventjes achter de rug is. Ik wilde voor mezelf (en jullie) nog even op een rijtje zetten hoe het eerste deel van deze zwangerschap verlopen is en hoe het nu met me gaat.

Eigenlijk had ik nog niet verwacht dat ik zwanger zou zijn. Op zondag had ik licht bloedverlies en flink de pest in. Het was weer niet gelukt. Toch zette de menstruatie niet door en op dinsdag 25 juli besloot ik in de middag toch een test te doen. Ik had nog niks verwacht, maar er verscheen direct een dikke plus. Wow! Ik belde meteen Pel en mijn ouders en was behoorlijk overdonderd. Ik was natuurlijk erg blij, maar ook heel erg bang. Wat nu als deze zwangerschap weer zou eindigen in een miskraam? Kon ik dat dan wel aan?

Ik vroeg me ook af of de termijn wel klopte. Als die test zo snel positief was, was ik dan niet al langer zwanger dan ik dacht? Ik belde de poli verloskunde en kon de week erna al terecht voor de eerste afspraak. Dan zou het wel duidelijk worden. Deze afspraak zagen we op de echo dat ik zwanger was en we zagen een klein kindje in het vruchtzakje. Nog geen hartslag, dus het was nog geen 6 weken. Twee weken later mocht ik terug komen en toen was er een hartslag te zien en met 8 weken was ook alles in orde. Vanaf dat moment mocht ik elke twee weken langs komen. Met elke goede echo groeide het vertrouwen, maar tegelijkertijd bleef het eng.

Kwaaltjes 

Het begin van deze zwangerschap was heel anders dan bij Marcel. Ik was net als toen verschrikkelijk moe, maar daarnaast had ik opeens ook andere kwaaltjes. Zo was ik wekenlang vreselijk misselijk en kon ik bijna geen eten verdragen. Alleen cola en broodjes haring bleven binnen. Daar kun je niet echt op leven. Daarnaast had ik veel last van jeuk (overal) en eczeem op mijn armen. Vooral ’s nachts was het niet uit te houden.

De meeste kwaaltjes zijn nu over, maar ik ben nog wel heel moe. Ik merk ook dat zwanger zijn met een peuter in huis heel anders is dan als je nog geen kinderen hebt. Omdat Marcel geen middagdutjes meer doet, kan ik dat ook bijna nooit doen. Dat is best zwaar. Vaak ga ik dan ook meteen naar bed toe wanneer hij ’s avonds slaapt. Dan heb ik die uren in ieder geval alvast gehad. Ook als ik niet slaap, hoop ik dat mijn lichaam wat rust krijgt dan.

Vorige weekend had ik even een schrik-moment. Ik had wat last van roze bloedverlies en buikpijn. Het leek wel alsof ik harde buiken had. Nu was ik veel te druk geweest in verband met de verbouwing en ik had veel stress. Het gebeurde op vrijdagavond en ik belde toch de verloskundige even op. Ze probeerde me gerust te stellen en zei dat ik gewoon kon gaan slapen en me geen zorgen hoefde te maken tenzij het bloed helder rood was. Ik ben gaan slapen. Die dinsdag had ik weer een afspraak. Alles was goed met de baby en ze verzekerde me dat de baby echt vitaal en gezond is en dat ik de miskraamfase nu wel voorbij ben. Ja, maak dat mijn gevoel wijs. 

Ik merk wel dat ik nog steeds niet echt geniet. Ik wil binnenkort dus wel gaan beginnen aan de babykamer. Ook kocht ik alvast een lief pakje in maat 56. Ik wil echt wel graag genieten en de baby is zo welkom! Ik wil me tot nu toe alleen nog niet teveel hechten. Dat wordt trouwens steeds lastiger, zeker nu ik ook af en toe wat ‘plopjes’ voel. Er zit gewoon echt een baby in mijn buik. 

Grote broer

Marcel wordt grote broer. We wisten niet goed of hij het zou begrijpen, maar wilden hem er wel bij betrekken. Hij is in januari al grote neef geworden, dus hij snapt wel wat een baby is. Verder is het even afwachten. Hij is wel een hele lieve neef. Zijn neefje krijgt kusjes en ze spelen inmiddels op hun manier samen. Ik zie hem dus wel voor me als broer. De laatste week krijg ik steeds kusjes op mijn buik (of bovenbeen?) en een zegt Marcel ‘hoi baby!’ 

Vrijdag gaan we naar een echopraktijk voor een geslachtsbepaling. Marcel mag met ons mee. Dan kan hij ook kijken naar zijn baby zusje of broertje. Ik ben zo benieuwd wat hij ervan vindt en of hij het dan begrijpt. Verder ben ik ook heel erg nieuwsgierig wat het wordt. Het maakt uiteraard niet uit, want het is allebei heel erg leuk, maar ik wil zo graag weten wie er in mijn buik woont. We hebben nog geen naam, dus daar kunnen we dan ook gerichter over nadenken. Ik houd jullie op de hoogte. 

Ik ben wel benieuwd wat jullie denken, dus ik sluit dit bericht af met de vraag: Krijgen we volgens jou een jongetje of een meisje?