Anna Karenina

Ik las “Anna Karenina” voor het eerst in 2006, maar wegens gebrek aan tijd kwam ik er toen niet goed doorheen. Na 400 pagina’s was ik volledig de draad kwijt. De Russische namen met bijbehorende bijnamen zorgden ervoor dat ik op een gegeven moment geen idee meer had wie nou wie was en wat de onderlinge verhoudingen ook alweer waren. Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ik dit boek nog een keer moest lezen.

Een paar weken geleden zag ik dat er een film uit zou komen van dit verhaal. Mijn moeder wilde graag met me mee naar de bios en ik besloot dat het dan ook tijd was om het boek opnieuw een kans te geven. Anna Karenina is echter niet het soort boek wat je binnen een paar dagen uit leest. Binnen twee dagen las ik de eerste 350 pagina’s en het viel me op dat ik in dit tempo weinig last had van de namen. Het was makkelijker te volgen en daarom ook leuker om te lezen.

Gisteren ging ik met mijn moeder naar de film in het Louis Hartlooper Complex in Utrecht. Het boek had ik nog niet uit, maar ik was erg benieuwd naar de film. Hoe zet je een boek van ruim 900 pagina’s om in 130 minuten film? Mijn eerste gedachte was ‘door de helft van het verhaal weg te laten, simpelweg omdat het voor de vaart van het verhaal niet relevant is’. Daar had ik gelijk in. Tolstoj gaat in het boek eindeloos in op details die prachtig beschreven zijn, maar die voor het verhaal zelf niet altijd belangrijk zijn. Regisseur Joe Wright heeft er voor gekozen om de film plaats te laten vinden in een theater setting, waarbij het lijkt alsof het hele verhaal zich afspeelt in één gebouw. Wanneer de acteurs de trap op lopen, bevinden zij zich in een andere ruimte. Als de deuren achter het podium open gaan, zie je een deel van het Russische landschap voorbij komen. Enkele scènes vinden buiten plaats. Op die manier vlieg je door het verhaal heen. Voor mij was het verhaal wel duidelijk en ik vond de snelle manier waarop de scènes in elkaar over liepen totaal niet storend.  Ik vond het vooral een hele aparte en unieke manier van filmen en ik vond het prettig dat er een bepaalde vaart in het verhaal zat. Misschien is dit wel eens eerder gedaan, maar ik heb dit in ieder geval nooit eerder zo gezien.

Over het verhaal zelf zal ik niet al te veel verklappen. Ik heb in ieder geval ontzettend genoten van de film en ben nu gemotiveerd om de rest van het boek uit te lezen. Het liefst zou ik de film daarna nog een keer zien, om te kijken of ik er nog meer uit kan halen. Ik herkende in het eerste deel van de film veel quotes uit het boek. Het waren precies de stukken die bij mij ook waren blijven hangen. Ik ben dus benieuwd of dit ook zal gelden voor de rest van het verhaal.

***

Over de film:
De Russische Anna Karenina (gespeeld door Keira Knightley) zit gevangen in een liefdeloos huwelijk met een man van hoge stand, Alexei Karenina (Jude Law). Als Graaf Vronsky (Aaron Johnson) haar leven in stapt ontstaat er een liefdesaffaire die haar wereld kan laten instorten. (bron)