Vandaag is het drie jaar geleden dat ik mijn scriptie mocht verdedigen. Ik was officieel afgestudeerd. Dat was echt een big deal voor mij. Ik was jaren bezig geweest met knokken. Niet zo zeer omdat de stof zwaar was of omdat het studeren zelf niet lukte, maar omdat het op de hogeschool heel zwaar is om niet het reguliere pad te bewandelen. Administratief gezien konden ze niet alles op de makkelijker manier regelen en ik moest overal achteraan bellen en mailen. Het was behoorlijk vermoeiend. Uiteindelijk is het me gelukt en ik was dolblij en opgelucht. Het zat erop, ik was klaar.
In de aanloop naar het afstuderen heb ik vaak gezegd dat het me echt niet meer uit maakte wat ik in de toekomst zou gaan doen met mijn studie. Het diploma halen was mijn doel en daarna zou ik wel verder zien. Ik heb in het leven al lang geleerd dat ik vooral tevreden wil zijn met alles wat ik heb. Een drukke baan met een hoop aanzien vind ik helemaal niet belangrijk, maar ik was nu eenmaal begonnen aan die opleiding en ik wilde het gewoon graag afmaken. Toen ze me tijdens het laatste jaar vroegen wat ik over vijf jaar bereikt wilde hebben, was mijn antwoord ‘moeder worden’ terwijl al mijn klasgenoten het hadden over manager zijn of iets anders belangrijks op het gebied van werk. Ik hoop oprecht voor ze dat ze hun doelen gaan behalen. De mijne is me in ieder geval gelukt, ik ben moeder geworden van een prachtig jongetje.
Verder is er in mijn houding ten opzichte van mijn diploma en werk nog niet veel veranderd. Ik ben echt wel blij dat ik mijn hbo diploma gehaald heb, maar ik ben op dit moment tevreden met mijn leven en mijn prachtige gezin. Toch voel ik als ik terug kijk op drie jaar geleden wel weer hoe trots en blij ik was dat het me gelukt was. Daar wilde ik dan ook wel even bij stil staan vandaag.
Geef een reactie