Zwangerschapskwaaltjes

Mijn zwangerschap is alweer even voorbij, maar ik wilde vandaag even stil staan bij de zwangerschapskwaaltjes waar ik tijdens mijn zwangerschap last van heb gehad. Een heleboel dingen gingen aan me voorbij. Zo was ik gelukkig niet vaak misselijk (alleen aan het einde een beetje, maar dat was vooral door de vermoeidheid) en had ik geen last van brandend maagzuur, dikke enkels of kramp in mijn kuiten. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik helemaal nergens last van had. Ik heb de zwangerschapskwaaltjes waar ik het meest last van had op een rijtje gezet.

Vermoeidheid

Tijdens het eerste trimester heb ik volgens mij alleen maar geslapen. Ik had in de vijfde week van mijn zwangerschap een galblaasoperatie en dat hielp ook niet echt mee. Kortom, mijn conditie was weg en mijn weerstand was laag. Ik was moe en wilde het grootste deel van de dag slapen. Hier heb ik maar aan toe gegeven. Het was niet anders. Na de twaalfde week ging dit (zoals verwacht) een stuk beter. Ik kon weer wat doen en voelde me weer een beetje mens. Aan het einde van de zwangerschap sliep ik heel slecht en had ik last van bloedarmoede, waardoor ik uiteraard weer heel moe was. Ik vond dit toch wel het vervelendst van alles.

Stemmingswisselingen

Stemmingswisselingen zijn me niet geheel onbekend, maar als de hormonen door je lijf gieren dan reageer je soms wel heel apart. Zo heb ik bijvoorbeeld heel hard gehuild toen mijn lasagne aangebrand was en ik was een beetje ontroostbaar, maar het volgende moment had ik de slappe lach, omdat ik het zo’n stomme reactie vond van mezelf. Verder moest ik sowieso huilen om alles wat ik ook maar een beetje lief of zielig vond. Gelukkig is dit weer voorbij.

Cravings

Hier had ik het meeste ‘last’ van in het eerste trimester. Ik had sowieso tijdens mijn zwangerschap meer trek. Na mijn gastric bypass operatie had ik eigenlijk geen hongergevoel meer gehad en opeens voelde ik aan alles dat ik meer moest eten. Echt rare dingen heb ik volgens mij niet gegeten, maar ik at en dronk wel andere dingen dan normaal. Zo had ik tijdens het eerste trimester heel veel zin in zure dingen. Van bietensap tot citroen, het kon me allemaal niet gek genoeg. Daarna heb ik een fase gehad met de chicken fajita broodjes van Subway en witbrood met Nutella. Het kan veel gekker.

Nesteldrang

Ik dacht dat het een fabeltje was en dat ik er geen last van zou krijgen. Dat viel wel even vies tegen. Of juist niet, want ik kan best een chaoot zijn. Zo af en toe had ik dus een ‘bui’ en dan moest er iets gebeuren in huis. Lichamelijk voelde ik me helaas niet altijd goed genoeg om dit dan ook (zelf) te doen en dan zet ik mezelf behoorlijk in de weg. Dan kwamen die stemmingswisselingen weer om de hoek kijken. Gelukkig kwam mijn moeder me af en toe helpen. De laatste weken kwam ze zelfs één of twee keer in de week om me te helpen met het huishouden.

Harde buiken

Wat mij betreft mogen die verboden worden. Ik had al vrij snel constant buikpijn. Uiteraard was een deel daarvan wel bandenpijn en het oprekken van de baarmoeder, maar aan het einde had ik constant harde buiken. Naar mate het einde in zicht kwam, werden ze regelmatiger en pijnlijker. Omdat het mijn eerste zwangerschap was, had ik werkelijk geen idee wanneer ze over zouden gaan in het echte werk. Het werd gewoon langzaam erger. Ik heb hiervan geleerd dat je uiteindelijk écht wel voelt wanneer het zover is, maar dat het tot die tijd al heel pijnlijk en vervelend kan zijn en dat je er heel slecht van slaapt.

De harde buiken waren uiteindelijk wel heel lastig. Omdat de CTG mijn weeën niet kon registreren (gewoon echt niet, tijdens de hele bevalling), was het voor de verloskundige niet duidelijk dat de bevalling echt begonnen was. Ik had de laatste twee dagen echt iedere paar minuten gruwelijke pijn, maar ik was totaal niet ontspannen en de ontsluiting wilde niet door zetten. Tot ik een ruggenprik kreeg, want vanaf dat moment ging alles super snel. Mocht ik het ooit nog eens mee maken, dan weet ik dit in ieder geval voor mezelf, maar wat heb ik me rot gevoeld die laatste dagen van de zwangerschap.

Zwangerschapsdementie

Ook hiervan hoopte ik dat het een fabeltje was. Hoewel veel vrouwen zeiden dat ze er na de zwangerschap nog steeds last van hadden, hoopte ik dat ik dat niet zou hebben. Helaas. Ik heb altijd een goed geheugen gehad, maar daar is weinig van over. Zonder mijn agenda, to-do-lijstjes en een boodschappenlijstje ben ik volstrekt verloren. Dan moet je dat boodschappenlijstje vervolgens wél meenemen als je naar de supermarkt gaat, want anders komt er van die boodschappen nog weinig terecht. Ik loop soms dus drie keer op en neer naar de Jumbo op de hoek van de straat. Ik hoop heel erg dat dit nog over gaat, want zoals het nu gaat, vraag ik me af of ik volgende week mijn eigen naam nog weet.

Toch is het allemaal de moeite waard geweest. Natuurlijk is zwanger zijn niet altijd leuk en kunnen zwangerschapskwaaltjes heel vervelend zijn, maar nu het voorbij is, heb ik er absoluut iets moois voor terug gekregen. Ook dat cliché is gewoon waar. Vanaf het moment dat de kleine op mijn buik gelegd werd, was ik een groot deel van de pijn meteen vergeten. Ik kon alleen nog maar heel verliefd naar dat kleine mannetje kijken. Nog steeds kan ik volmondig zeggen dat moeder worden echt het mooiste is wat me ooit is overkomen. En die kwaaltjes? Ach, die gaan wel weer een keer over. Of niet.