Weerwater – Renate Dorrestein

Titel: Weerwater
Auteur: Renate Dorrestein
Uitgeverij: Podium
Pagina’s: 299
Waardering: ★★★★★

Op het vwo las ik een aantal boeken van Renate Dorrestein. Ik vond ze erg goed, lekker geschreven en fijne onderwerpen. Ik heb lang niet al haar boeken gelezen, maar wat ik las daar was ik positief over. Toen ik hoorde dat er een boek aan kwam over Almere in een dystopian setting, was ik meteen nieuwsgierig. Ik kocht Weerwater daarom tijdens de boekenweek.

Waar het boek over gaat

De wereld vergaat. Op één stad na: Almere. Als de stofwolken zijn opgetrokken, blijken er nog maar een paar duizend inwoners over. Het zijn voornamelijk vrouwen, onder wie gastschrijfster Renate Dorrestein. De schaarse overlevende mannen zijn ontsnapte gevangenen.

Langzaam hervindt de ontredderde gemeenschap haar evenwicht. Maar na een paar jaar zijn er nog steeds geen kinderen geboren. Net als alle hoop op nieuw leven dreigt te vervliegen, is er plotsklaps een baby. De vondst stelt de bewoners voor een raadsel. Is er misschien toch nog leven buiten Almere? Of luidt deze gebeurtenis het begin van het einde in? En aan wie van alle hunkerende vrouwen zal baby Ally in de tussentijd worden toegewezen?

Wat ik van het boek vind

Wat me als eerste opviel aan het boek, was de prettige schrijfstijl van Renate Dorrestein. Het boek leest lekker weg en ik zat meteen in het verhaal. Daarnaast heeft het hoofdstukken die niet al te lang zijn. Dat vond ik deze week erg prettig, omdat ik erg verkouden was en niet zo lekker, waardoor ik me wat minder goed kon concentreren dan anders. Nu kon ik even snel één of twee hoofdstukken lezen en het boek dan weer naast me neer leggen. Ik ben namelijk niet iemand die midden in een hoofdstuk stopt met lezen. Na honderd bladzijden werd ik zodanig gegrepen door het verhaal dat ik het boek daarna in één keer uitgelezen heb.

Renate neemt je mee naar Almere. Na haar eerste indruk van de stad, begint het verhaal. Het begint te stormen. De wereld vergaat, maar Almere blijft deels overeind. Met de overlevenden van de ramp moeten zij verder met hun leven. In haar rol als stadsschrijfster houdt ze het wel en wee van deze nieuwe samenleving bij op papier en zo komt ze met veel inwoners in aanraking. Zo beschrijft ze hoe de eerste baby geboren wordt, hoe het stadsbestuur opnieuw vorm krijgt en hoe er uiteindelijk nieuwe Naaste Families gevormd worden. Langzaam krabbelen de bewoners van Almere weer op. Af en toe raakt alles in de war wanneer geruchten de overhand nemen. Keer op keer moet de stad weer tot rust komen. Ik vind het heel gaaf hoe Renate Dorrestein deze (groeps)dynamiek omschrijft in haar roman, het komt heel echt over.

Ik heb dus erg genoten van dit boek, maar ik vermoed dat het verhaal nog beter is wanneer je Almere goed kent of als je er woont. Dan spreken de locaties wat meer tot de verbeelding. Ik kon me nu slechts zelf een beeld vormen, zoals ik dat bij ieder boek doe, omdat ik niet vaak in Almere geweest ben. Nu maakte dit voor het verloop van het verhaal niet uit, maar ik kan me voorstellen dat het erg leuk is om over je eigen stad te lezen. Zelf heb ik dit namelijk wel als een roman zich in Utrecht afspeelt.