Vorige week schreef ik wel vijf stukjes voor mijn blog. Met de leesmarathon was het makkelijk om te bedenken waar ik het over kon hebben. Ondertussen heb ik ook een boel drafts en onderwerpen verzameld waar ik het over wil hebben, maar toch komen er deze week maar weinig woorden uit mijn handen. Ā Natuurlijk vind ik bloggen nog altijd geen verplichting, maar als ik wel onderwerpen klaar heb liggen en in principe ook tijd kan maken om die uit te werken, dan is er iets anders aan de hand.
Dit vermoeden wordt bevestigd door mijn verstoorde dag- en nachtritme. Vorige week sliep ik slecht door de pijn in mijn rug en later ook door de warmte. Toch was dat niet het enige wat me wakker hield. De pijnstillers hielpen prima tegen de pijn en de warmte werd voor een deel verjaagd door onze ventilator. Ik kan mezelf wel voor de gek houden, maar ik lag weer nachtenlang ouderwets tot een uur of vier te piekeren. Er ging van alles door mijn hoofd heen.
Afbeelding via weheartit.com
Waar ik ook aan denk, ik kom eigenlijk altijd terug op hetzelfde onderwerp. Dit jaar gaat totaal niet zoals ik het allemaal had gepland. Het afstuderen is (nog) niet gelukt en ik probeer maar steeds te bedenken hoe ik dat had kunnen voorkomen en hoe ik het nu ga aanpakken. Ik kom daar niet uit. Ik kan mezelf wel heel streng toespreken dat ik het beter had moeten doen, maar ik moest anderzijds leren om op anderen te vertrouwen. Misschien is perfectionisme toch niet zo’n bitch als ik dacht en werkt het bij het schrijven van een scriptie wel beter om streng voor jezelf te zijn. Ik mag nog meer op mezelf vertrouwen. Daarnaast verwacht de hogeschool iets van me wat totaal niet past bij de opdrachtgever. Mijn stage heb ik al afgerond en de opdrachtgever is tevreden. Ik ga mijn scriptie dus gewoon in de vorm gieten waar de hogeschool het in wil zien en dan is iedereen tevreden. Tegelijkertijd twijfel ik dan meteen weer aan mezelf en of ik dat wel kan. En wat nu als het weer niet goed gaat? Dan gaat het dus mis met mijn nachtrust.
Ik merk dat het niet goed lukt om mezelf gerust te stellen. Zeggen dat alles goed komt gaat niet werken. Ik wil het eerst zien voor ik het kan geloven en dus zal ik gewoon hard aan het werk moeten. Dan ga ik me vanzelf beter voelen. Of dat hoop ik dan tenminste. Nu ik op allerlei vlakken niet goed weet wat me straks te wachten staat, lijkt de hele toekomst weer onzeker. Ik moet het vertrouwen terug vinden. Als ik straks mijn diploma wel gehaald heb, ga ik de rest gewoon invullen en dan moet dat goed komen. Nu moet ik het nog ‘even’ doen en dat is voorlopig gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Peet
Oh wat vervelend dat je weer zo ligt te piekeren. Ik kan het me goed voorstellen. Maar inderdaad: vertrouw op jezelf. Al duurt het langer dan je gepland had, het komt goed. Enne… de toekomst ligt nog helemaal open hoor, je kunt nog alle kanten op straks.
Kim
Echt, dit heeft zo geen zin!
Soms heb ik er ook last van, geef ik toe maar je schiet er helemaal niks mee op.
Alles komt wel op zijn pootjes terecht, heb er vertrouwen in dat alles goed komt, want het komt gewoon goed! š Geniet van de dingen om je heen.
Joanydvv
Wat vervelend dat je zo moet piekeren, en al helemaal omdat het je slaaprust kost. Ik had dat vroeger ook heel erg vaak toen ik nog op school zat, maar een wijs iemand (a.k.a. mijn moeder) vertrouwde me toe dat piekeren een belangrijke stepping stone is op weg naar succes.
Doordat je piekert wordt je ook weer extra gemotiveerd om nĆ³g meer je best te doen. Die wetenschap heeft mij heel erg geholpen š
Marcella
Naar dat je zo piekert, hopelijk kan je snel alles afsluiten en afstuderen. Succes nog even!
Mich
Vervelend van die piekernachten. Dan kan je doorblijven piekeren zonder einde. Heel sporadisch heb ik er last van, dan lig je ‘snachts van alles te bedenken…maar als ik dan in slaap val en ’s ochtends wakker wordt, dan ziet de wereld er ook anders uit. Een stuk lichter. Alsof de nacht dingen erger maakt…
Roxanne
Dat is zeker waar. De volgende ochtend ziet alles er weer anders uit. Als een nieuwe dag, met nieuwe kansen. Gelukkig maar!
Daan
Ja, balen is dat. En enorm herkenbaar.
Danique
Aah, wat vervelend! Maar echt, het komt goed! Achteraf denk je: waar maakte ik mij toch zo druk om?