Oma ligt in het ziekenhuis

Het was dinsdagmiddag. Ik lag nog even op bed te knuffelen met Marcel en opeens ging de telefoon. Het was mijn vader. Hij vroeg of ik even wilde gaan zitten en zei alvast ‘sorry’ voor het feit dat hij me dit via de telefoon ging vertellen. Sinds de komst van social media zijn mijn ouders altijd bang dat we onze informatie daar vandaan halen. Dat kan natuurlijk zomaar gebeuren, dus ik ben blij dat ze even bellen wanneer er iets gebeurd is. Ik had geen idee wat er zou komen. Het ging over oma. ‘Oma ligt in het ziekenhuis,’ vertelde mijn vader. Ze was die ochtend in het ziekenhuis geweest voor een controle en was met spoed opgenomen. Er was een tumor gevonden in haar long en daarom had ze zo’n pijn gehad in haar rug.

Het duurde even tot het tot me doordrong. Oma heeft longkanker. Misschien dringt het nog steeds wel niet door. Ik wilde het liefst alles uit mijn handen laten vallen om naar oma toe te gaan, maar dat gaat niet meer nu ik moeder ben. Ik moest dus wachten tot mijn ouders thuis waren, zodat zij even op konden passen. Dan hoefde ik Marcel niet mee te nemen naar het ziekenhuis. Aan het einde van de middag ben ik even bij mijn oma langs geweest. Het was vreselijk om te zien. Zo’n klein vrouwtje in zo’n groot ziekenhuis bed. We weten eigenlijk nog niet veel. De dokters gaan deze week allerlei onderzoeken doen om te kijken wat er allemaal aan de hand is en of het alleen in haar longen zit. Dan pas weten we wat er gaat gebeuren en of er nog iets van hoop is dat het goedkomt.

Ik ben vreselijk geschrokken. Dit klinkt niet goed. Mijn andere oma is in 2010 overleden aan de gevolgen van longkanker, dus ook die herinneringen kwamen meteen weer boven. In mijn hoofd is het druk met allerlei gedachten en emoties. Van buiten wil ik het niet teveel laten zien. Nu moeten we eerst maar wachten op de uitslagen van al die onderzoeken. Ik hoop echt dat ze snel meer weten. Natuurlijk hoop ik ook dat het meevalt, maar het is een rotziekte die al genoeg mensen van ons heeft weggenomen.