Kitty mocht weer naar de dierenarts

In 2013 haalden we poes Kitty op in het asiel. We hadden net afscheid genomen van ‘mama poes’ en haar 7 kittens en we vonden het wat stil in huis. Kitty was in het asiel ziek geweest, maar ze verzekerden ons dat dit niets chronisch was en we namen haar mee naar huis. Het werd in de eerste maand al duidelijk dat Kitty wél chronisch ziek was en dat ze nooit helemaal beter zou worden. Ze had ontstoken oogjes, maar ook de diagnose IBD (inflammatory Bowel Disease) viel voor het eerst toen we bij onze eigen dierenarts kwamen. Inmiddels was ze al een paar weken bij ons en waren wij al gehecht aan Kitty. Ze bleef dus ook gewoon bij ons.

In principe had de IBD tot nu toe geen grote gevolgen. Twee keer per jaar kreeg ze een prednison kuur om haar weer (tijdelijk) op te lappen en verder at ze speciaal voer. Dat leek tot nu toe genoeg. Twee weken geleden begon de ellende weer. Het was ook tijd voor de jaarlijkse controle dus we gingen langs bij de dierenarts. Helaas was het deze keer een ander verhaal. Kitty was 1,4 kilo afgevallen. Op zich is Kitty een klein poesje, maar ze zou toch minimaal wel 3 kilo moeten wegen. Vorig jaar zat ze op 3,6 dus toen had ze eindelijk wat meer reserves. Nu was er nog maar 2,2 kilo Kitty over. Dat is natuurlijk veel te weinig. Kitty eet wel goed, dus dat was best een beetje onverwachts. We besloten haar toch nog eens te laten zoeken. Een dure grap, maar nu toch echt wel nodig.

Gisteren was het zo ver. We zouden haar een dagje op laten nemen, zodat de dierenarts haar in alle rust zou kunnen onderzoeken. Haar ‘lievelings arts’ (de enige man in de praktijk) was er voor haar en ze had niet eens een roesje nodig om behandeld te worden. Dat was drie jaar geleden wel anders. Toen krabte ze de dierenarts nog net de ogen niet uit. De dierenarts heeft een echo gemaakt van Kitty’s buik en hij heeft bloed afgenomen. (Het arme ding heeft dus een kale nek, zoals te zien is op de tweede foto.)

Vandaag kreeg ik telefonisch de uitslag van de onderzoeken. De darmen zijn – nog steeds – verdikt en in combinatie met de bloedwaarden kunnen we er vanuit gaan dat dit te maken heeft met een ontsteking. De IBD is dus nog hevig aanwezig. Daarnaast komt Kitty een aantal vitamines tekort, waaronder vitamine B12. Dit wijst erop dat ze wellicht wel eet, maar geen voedingsstoffen meer op kan nemen door de ontstekingen in haar darmen. Haar gewicht zit ook op een absoluut minimum. Hoewel mijn portemonnee het nu al niet meer zo heel grappig vindt, ga ik morgen toch terug met haar. Ze krijgt dan een vitamine B12 injectie en we krijgen een prednison kuur mee naar huis. Ook moet ze weer ander voer, want dat zou volgens de dierenarts beter zijn voor haar darmen.

We hopen dat ze met vitamines, ander voer en medicatie weer opknapt en ook weer wat aan zal komen. Kitty is pas 6 jaar oud, dus ik ben er nog niet echt aan toe om afscheid te nemen. Voor nu ga ik er ook wel vanuit dat het goed komt en dat ze nog wel even mee kan, maar het is me wel duidelijk dat ik haar nog beter in de gaten moet gaan houden, want ze geeft het echt niet aan als er iets met haar aan de hand is.

Echt, ik zou heel graag willen dat we haar hadden kunnen verzekeren aan het begin, want dan hadden we al veel eerder onderzoek kunnen laten doen en dan waren we veel minder geld kwijt geweest. Helaas was ze al ziek toen ze bij ons kwam, waardoor het niet mogelijk was om een kattenverzekering af te sluiten. Voor alle mensen die een gezonde kat of kitten hebben: Mijn advies zou zijn om deze wel te laten verzekeren, want het kan een hoop ellende voorkomen later!