Hoe de operatie verlopen is

Het is alweer een week geleden dat ik thuis kwam uit het ziekenhuis. Een aantal dagen later dan gepland. Op donderdag 24 april had ik mijn gastric bypass operatie. Van tevoren had ik het idee dat ik na twee nachtjes wel weer naar huis zou kunnen. Ik pakte mijn tas in voor drie nachtjes, voor de zekerheid, en vertrok naar het ziekenhuis. De operatie zelf is prima verlopen, maar daarna ging het dus niet helemaal zoals ik had verwacht.

Mijn kamergenoten konden wel na twee nachten naar huis, maar bij mij verliep het niet volgens het boekje. Allereerst werd ik al niet lekker wakker uit de narcose. Ik had echt tien uur nodig om goed wakker te worden en daarna voelde ik me alsnog slap en suf. Ik liep voor mijn gevoel meteen een dag achter op de rest. Nu was het geen wedstrijd, dus ik dacht dat het na een nachtje slapen wel weer beter zou gaan. Helaas deed ik die nacht geen oog dicht. De volgende ochtend kon ik nog niet rechtop zitten, want dan begon alles te draaien. Ik viel bijna flauw. We hadden allemaal het idee dat dit nog aan de narcose lag, dus ik deed het nog een dagje rustig aan. Terwijl mijn kamergenoten al rond liepen en hun infuus al mochten inleveren, lag ik als een dood vogeltje in mijn ziekenhuisbed.

De oorzaak hiervan werd pas echt duidelijk tijdens de tweede nacht. Ik begon met het overgeven van bloed. Toen pas werd duidelijk dat ik last had van een interne bloeding, een flinke complicatie. Mijn bloedwaarden waren flink gedaald door het bloedverlies en daarom was ik ook zo duizelig. Omdat de bloeding ergens in de maag of darmen zat, had opnieuw opereren geen zin. Ik kreeg een enorme berg medicatie toegediend via het infuus en moest het verder afwachten. Dat was erg spannend. Om de paar uur werd er bloed afgenomen om te kijken hoe het met me ging, omdat ze wilden controleren of ik een bloedtransfusie nodig had. Het kwam gelukkig niet zo ver. Ik bleef net op het randje hangen qua bloedwaarden en na 36 uur begon ik me langzaam beter te voelen. Die nacht sliep ik voor het eerst.

Terwijl ik zo ziek was, mochten mijn oude kamergenoten al naar huis. Ik heb twee nachten alleen op de kamer gelegen. Op maandag voelde ik me voor het eerst wat fitter en kon ik weer uit bed. Dat was ook de dag dat ik nieuwe kamergenoten kreeg. Zij kwamen voor dezelfde operatie. Ik voelde me best wel schuldig, want zij dachten dat ze na twee nachten naar huis konden, maar ik lag er al het hele weekend. Gelukkig heb ik ze niet bang gemaakt en ook bij hen verliep alles zoals het moest. Omdat het mij inmiddels beter ging, kreeg ik te horen dat ik op dinsdag weer naar huis mocht. De laatste nacht was ik zo blij dat ik weer niet sliep. Deze keer omdat ik niet kon wachten om weer naar huis te gaan. Hoewel ze erg goed voor me gezorgd hebben in het ziekenhuis, wilde ik liever thuis zijn.

Sinds ik thuis ben, merk ik pas hoe heftig dit allemaal was. Ik heb iedere dag vooral tegen mezelf gezegd wat er al beter ging dan de dag ervoor zodat ik me kon richten op de dingen die wel goed gingen. Ook zei ik tegen mezelf dat het domme pech was en dat het iedereen had kunnen overkomen. Het is alleen niet iedereen overkomen. Het gebeurde bij mij. Met dat besef kwamen ook de tranen. Gelukkig is het goed gekomen en ben ik nu alweer een week thuis. Ik zal alleen nog rustiger aan moeten doen dan anderen en ik ben voorlopig nog wel bezig met herstellen. Het goede nieuws? Ik ben in totaal al 9,5 kilo afgevallen.