Het tweede trimester

In de laatste week van december liet ik het tweede trimester van mijn zwangerschap achter me. Daarmee is alweer twee derde van mijn zwangerschap voorbij. In het tweede trimester lieten we een geslachtsbepalende echo maken en hebben we de 20 weken echo gehad. Hoe het verder met ons ging, zet ik vandaag op een rijtje.

Op 13 oktober gingen we naar het St Antonius ziekenhuis in Leidsche Rijn voor een pretecho. We deden dit omdat we nieuwsgierig waren naar het geslacht en niet wilden wachten tot 20 weken, maar ik wilde ook Marcel een keer meenemen naar een echo afspraak. Zo kon hij naar zijn broertje of zusje kijken en zou hij misschien beter snappen wat er aan de hand is. Inmiddels snapt hij prima dat er een baby in mijn buik zit. Ook weten we sinds die dag dat we een tweede zoon krijgen.

Een maand later, op 13 november, was het tijd voor de 20 weken echo. Helaas was Pel deze ochtend ziek. Ik wilde niet alleen gaan en nam mijn moeder mee. Je weet tenslotte nooit wat je te horen krijgt. Ik vond de 20 weken echo best een spannend moment. Gelukkig kon de echoscopiste niets raars of afwijkends vinden bij onze kleine man.

Toen ik zwanger was van Marcel kreeg ik in week 24 een orale glucosetolerantie test. Dit was een slecht idee in combinatie met mijn gastric bypass en ik werd er behoorlijk ziek van. Daarom hoefde ik deze test nu niet te doen. Er zijn gelukkig meer manieren om je bloedsuiker vast te stellen. Ik heb inmiddels een aantal keren nuchter bloed laten prikken en mijn bloedsuikerspiegel was in orde. Zolang dit zo blijft, hoef ik ook geen 24 uurs meting te doen. Ik duim dus dat alles goed blijft gaan.

Lichamelijk gaat het best goed met me deze zwangerschap. Ik heb wel veel last van harde buiken, maar voor de rest vallen de kwaaltjes mee. Helaas kan ik niet bepaald hetzelfde zeggen over mijn mentale gezondheid. Ik schreef in december al over de grijze wolken die in mijn hoofd rond drijven. Inmiddels zijn we een aantal weken verder. Ik heb een moeilijke tijd gehad rondom de feestdagen. Daarna heb ik alweer een paar afspraken gehad op de POP poli. Is het beter? Niet helemaal. Ik kan het over het algemeen wel verdragen, maar het is erg vervelend dat ze eigenlijk niet zoveel voor je kunnen doen in het derde trimester van de zwangerschap. Mijn grootste wens is dat ik beter kan slapen. Ik hoop dat ik me beter voel als ik niet zo vreselijk moe ben. Hoe we dat gaan regelen, is alleen nog niet echt duidelijk.

Ik bedacht me vandaag dat ik nog niet veel foto’s heb gemaakt van mijn dikke buik. Juist omdat ik me niet zo lekker voel, ben ik daar niet echt mee bezig. Eigenlijk is dat zonde dus daar wil ik in de volgende weken wel wat meer bij stil gaan staan. Mijn buik is alweer flink gegroeid sinds week 24, dus het wordt wel tijd voor nieuw beeldmateriaal.

Ik zit nu dus in het derde trimester. Mensen beginnen al over de laatste loodjes, maar eigenlijk heb ik nog bijna 3 maanden te gaan tot aan de uitgerekende datum. Gevoelsmatig is de bevalling nog ver weg. Al weet niemand precies wanneer de baby komt. Dus de grote vraag blijft: Komt deze kleine op tijd, te vroeg of juist wat later? Marcel werd met 40 weken en 2 dagen geboren, maar dat zegt ook niet veel. Voorlopig mag de kleine man in ieder geval nog even blijven zitten.