Een nieuwe fase met Espen

Kleine jongens worden groot. Zo heb je een baby en als je twee keer met je ogen knippert, heb je opeens een peuter in huis. Dat betekent dat we in de afgelopen maanden afscheid genomen hebben van een aantal spullen die we ooit kochten voor Marcel, maar die we nu echt niet meer nodig hebben. Zo namen we onder andere al afscheid van de box (hallo ruimte in de woonkamer!) waar hij nog best lang fijn in wilde spelen, maar ook van de commode. Het ledikantje was een heel ander verhaal.

Een kleine klimgeit

Marcel ging met 16 maanden al over naar zijn peuterbed en die was daar ook echt aan toe. Dat vond ik ook niet eng, want hij kon niet bij de deurknop en we woonden destijds in een appartement. Er was dus geen trap. Nu we een eengezinswoning hebben, is dat anders. Espen is lang, hij kan deuren open maken (ook met de deurklink omhoog) en ik twijfel er niet aan dat hij het traphekje ook snel door heeft. Bij hem wilde ik dus even wachten met het maken van de overstap. Inmiddels is Espen al een paar maanden twee en hij begon de laatste tijd steeds uit zijn bedje te klimmen. Was hij dan toch toe aan een groter bed? We besloten het te proberen.

Een raceauto bed

Twee peuterbedden leek me niet zinvol en dus gingen we allereerst op zoek naar een nieuw bed voor Marcel. Ik dacht aan iets simpels en stevigs, maar Marcel had zijn zinnen gezet op een raceauto bed. Qua prijs maakte dat niet zoveel uit en we gaven toe. Als hij dan lekker in zijn eigen bed blijft slapen, omdat het een toffe raceauto is, waarom niet? Het is tenslotte een kinderkamer. We ruimden Espen zijn kamer op en zetten het peuterbed tegen de ene muur en het ledikantje tegen de andere muur. Espen bleef echt met geen mogelijkheid in zijn nieuwe bed liggen, maar vanaf dat moment werd ontsnappen uit het ledikantje een soort van levensdoel van hem. Wat we ook deden, hij vond telkens een nieuwe ontsnappingsroute. Hij sprong op het peuterbed van uit zijn ledikant, trok zich op aan de vensterbank en sloopte uiteindelijk de schroeven uit de zijkant van het ledikantje. Elke keer als wij een list verzonnen, had hij daar een antwoord op. Uiteindelijk zat het bed met duct tape en tiewraps aan elkaar en toen deelde Espen de genadeklap uit. Hij schopte de hele achterkant uit zijn ledikantje. (Hoe dan?) Daar was geen redden meer aan en toen moesten we hem in record tempo in slaap zien te krijgen in zijn peuterbed.

Nieuwe fase, nieuwe uitdagingen

We hadden een enorm drama verwacht, maar eigenlijk ging het vrij snel goed. We hebben een paar avonden goed moeten investeren in het naar bed brengen, maar uiteindelijk is het kwartje gevallen. Als we hem nu naar bed brengen, dan speelt hij nog eventjes en daarna gaat hij in bed liggen en dan valt hij gewoon in slaap. In de ochtend staat hij uiteraard voor je neus als hij wakker wordt. Daarmee zijn we dus wel in een hele andere fase beland, met nieuw uitdagingen, maar ook daar vinden we onze weg wel weer in.

Hoe oud was jouw kindje toen hij/zij over ging van een ledikantje naar een groter bedje?