Een maand later

Is het pas een maand geleden of al een maand geleden? Hoe dan ook, ik kreeg op 5 maart mijn curettage en dat was woensdag een maand geleden. De tijd verstrijkt en het voelt dan ook alsof we gewoon door moeten gaan met ons leven. Ik heb ook het gevoel dat dit van me verwacht wordt. Meer dan ooit voel ik het taboe wat er toch nog rust op dit onderwerp. Of misschien wel op verdriet in het algemeen? Als het een paar weken geleden is, dan willen mensen het er niet meer over hebben. Dat is geen onwil. Ik denk dat ze het liefst zien dat het goed met ons gaat en dat is natuurlijk goed bedoelt. Het voelt alleen niet altijd zo. Ik voel me daardoor eigenlijk meer alleen dan een maand geleden.

Het gaat over het algemeen best goed met me, voor zover dat op dit moment kan. Ik red me wel, juist omdat ik (helaas) ervaring heb met verdriet en depressieve gevoelens. Ik weet mezelf goed af te leiden en kom mijn dagen prima door. Ook kan ik nog gewoon genieten van de mooie dingen in het leven. In die zin komt het ook wel goed. Toch zijn er bepaalde triggers waardoor de emmer soms opeens overstroomt en dan heb ik het echt even moeilijk. De paniek kan zomaar toeslaan en ik weet niet wanneer. Als ik dan met Marcel ben, wil ik me inhouden en dan stop ik het weg, maar dat lukt niet. Het gevoel wil naar buiten en komt er dan uit in de vorm van angst en paniek. Probeer dan maar eens kalm te krijgen als je dreumes huilt of streken uithaalt. Tot nu toe lukt dat aardig, maar er zijn momenten geweest dat het even niet ging. Gelukkig – voor Marcel – wonen mijn ouders om de hoek. Ik heb tot nu toe wel op tijd om hulp kunnen vragen, maar er is natuurlijk niet altijd iemand anders die het over kan nemen.

Die momenten maken me bang. Moet ik toch niet om extra hulp vragen bij de huisarts of gynaecoloog? Is dat nodig? Kan ik dit dan niet alleen? Natuurlijk zou het geen falen zijn als ik het even niet red, maar ik zou eigenlijk niet weten waar ik dan behoefte aan heb. We kunnen het er uren over gaan hebben, maar het moet een plekje krijgen en dat kost gewoon tijd. Op de momenten dat mijn stresslevel zo hoog oploopt, zou het misschien fijn zijn om een pilletje te kunnen slikken dat alles weer even ‘normaal’ maakt, zodat ik door kan gaan. Toch voelt dat ook niet goed. Ik wil het niet onderdrukken, want zoals ik net al zei, dat gevoel wil er gewoon uit. Het is goed om het te voelen, want het hoort erbij en het is onderdeel van de verwerking.

Misschien is het best een goed idee om deze dingen een keer te bespreken met een hulpverlener, want wie weet kunnen die nog wel een andere vorm van hulp verzinnen waar ik iets aan heb. Toch voelt het alsof de drempel om aan de bel te trekken steeds hoger wordt. Ik had toch geen hulp nodig? Het is toch al een maand geleden? Zo worstel ik dus elke dag met mijn gevoel. Tot nu toe heb ik het gered en ik kan het ook wel. De vraag is alleen of ik het alleen moet willen doen.