Een paar jaar geleden kreeg ik mijn eerste eigen auto, een Mazda 121. De auto was niet nieuw voor me, want hij was voor mij al van mijn opa en mijn moeder geweest. In die tijd had ik hem al vaak genoeg geleend. De Mazda mocht bij mijn zijn laatste jaren slijten.
Ieder jaar als de APK eraan kwam, kreeg ik alweer de zenuwen. Zou hij wel door de keuring heen komen of zou ik teveel moeten laten repareren? Ieder jaar opnieuw moesten we beslissen of de reparaties nog de moeite waard waren. Soms gaf ik daarbij toch meer uit dan ik had gezegd, omdat de auto voor mij ook een emotionele waarde had. Dit jaar had ik voor het eerst serieuze twijfels. Ik wist dat er wat dingen aan zaten te komen. Ik wist ook dat ik het zou willen laten repareren als ik hem zou laten keuren. Zouden we hem dan niet gewoon weg doen voor de keuring? Huib heeft tenslotte een eigen auto voor zijn werk en hoe vaak heb ik nou écht een auto nodig?
Het was een moeilijke keuze voor me, maar ik hoefde hem uiteindelijk niet meer zelf te maken. Toen ik vorige week donderdag instapte, wilde hij niet meer starten. Ik had geen idee wat er mis was, maar de auto had wel stroom dus het was niet de accu. Dan kon dat alleen maar betekenen dat het geld zou gaan kosten. Geld wat we met de kleine veel beter kunnen gebruiken. Met pijn in mijn hart heb ik daarom afscheid genomen van mijn autootje.
Geef een reactie