Backstreetboys in Ahoy

Op 24 maart ging ik met mijn schoonzusje naar het concert van de Backstreetboys in Ahoy Rotterdam. Samen gingen we even 15 jaar terug in de tijd. Omdat ik veel aan mijn hoofd heb gehad, heb ik dit weekend pas de moeite genomen om mijn foto’s uit te zoeken. Het wordt dus tijd voor een verslag van deze avond.

We hadden ‘Golden Circle’ tickets gekocht voor het concert waardoor we ons niet hoefden te haasten. Na het eten stapten we samen in mijn auto en reden we naar Rotterdam. Onderweg luisterden we naar Greatest Hits – Chapter 1 om alvast in de stemming te komen. Daar stond er al een flinke rij voor Ahoy. We gingen de auto parkeren en hoopten dat de rij in de tussentijd wel op zou lossen, maar dit was niet het geval. Ik stond even stil om een foto te maken van het scherm boven de ingang en daarna wilden we aansluiten in de rij. Gelukkig konden de mensen met staanplaatsen gewoon doorlopen en waren we snel binnen. Eenmaal binnen waren we precies op tijd voor het voorprogramma, The Exchange. Een leuk optreden, maar we kwamen uiteraard voor de Backstreetboys.

In 1999 was ik voor het laatst naar een concert geweest van de Backstreetboys, dus ik was erg benieuwd hoe het nu zou zijn. Ze begonnen het optreden met ‘The Call’ en de sfeer zat er meteen goed in. De rest van de show bestond vooral uit de oude hits, afgewisseld met de nieuwste singles. Ik kon alles (nog) meezingen. Hoewel ik veel foto’s wilde maken, was het voor het grootste deel leuker om lekker te zingen, dansen en genieten van alles. Ik vond het super om ze weer live te zien en het was erg leuk om te zien dat ze nog steeds lekker stonden te dansen en dat de humor er ook nog in zit. Uiteraard zal een deel van de teksten tussendoor elke avond hetzelfde zijn, maar je kunt zien dat ze er nog steeds plezier in hebben en dat is het belangrijkste, in mijn ogen.

Een nadeel van deze avond was het geschreeuw en gegil van de dames. Als tienermeisje was ik fan van Nick Carter en ik moet zeggen dat ik hem nog steeds het leukst vind van de vijf mannen. Die mag best een beschuitje komen eten, zullen we maar zeggen. Ik ben niet de enige die dat vind en dat weet hij zelf helaas ook maar al te goed. Volgens mij vinden ze het best leuk om al die dames te horen gillen. Man, man, wat kunnen die vrouwen gillen. Dat is in elk geval niet veranderd in de afgelopen 15 jaar. Af en toe was de muziek nauwelijks te horen, omdat er om ons heen onwijs hard gegild werd. Van mij hoefde dat dan weer niet.

Wat wel leuk was, was dat ze nu zelf ook muziek maken en dat ze ook een stukje akoestisch speelden. Dat gaf een hele andere sfeer dan de uptempo nummers en ik vond het mooi. Al met al kan ik alleen maar zeggen dat ik enorm genoten heb van deze avond. Ik zou er nog veel meer over kunnen schrijven, maar ik zou haast zeggen: Je had erbij moeten zijn. Het gevoel valt niet over te brengen met woorden.

Wil jetoch nog wat meer zien van het concert? Voor Instagram maakte ik een aantal korte filmpjes van Show ‘em what you’re made of, We’ve got it going on en Shape of my heart.