Gisteren was ik precies 20 weken zwanger. Ik ben dus (ongeveer) op de helft van mijn zwangerschap. Afhankelijk van hoe vroeg of laat de kleine zich zal laten zien in augustus. Vanmorgen was het tijd voor de 20 weken termijnecho. Omdat het nogal iets belangrijks leek, maakte ik me veel zorgen. Ik deed de nacht van tevoren bijna geen oog dicht. Ik weet heus wel dat het eerder was opgevallen als er iets groots mis was geweest met de baby en dat hij dus geen drie hoofden zou hebben, maar toch vond ik het spannend.
Vandaag gingen we met z’n drieën de kamer in voor de echo, want mijn moeder was erbij. Ze wilde haar kleinzoon graag een keer zien in mijn buik en ze was toevallig vrij. Gelukkig kregen we alleen maar goede dingen te zien. Alles zit erop en eraan (ja we hebben de teentjes en vingers geteld) en alles lijkt in orde. Voor zover ze het kunnen zien op de echo. Dat was voor mij een hele opluchting. Qua groei doet ons jochie het ook prima, hij zit goed op het gemiddelde voor kindjes van 20 weken. “Dat doet mijn lichaam toch maar mooi even,” was de gedachte die ik had op het moment dat de echoscopiste zei dat alles goed was. Ik vind het nog altijd een wonder dat zoiets kleins elke keer meer op een mensje gaat lijken. Ons mensje, ons kindje.
Uiteraard kregen we ook weer foto’s mee. Deze keer op een USB stickje, zodat ik ze niet in hoefde te scannen. Lekker makkelijk. Het waren er dan ook best wel veel. Op de meeste foto’s zie je als leek niet zo heel veel of er staat een close up op van een handje of voetje, maar toch leuk om te hebben.
dennis van elten
Wauw wat een geweldig moment is dat he, wij zitten nu op 36 weken en hebben straks een echo omdat de kleine man waarschijnlijk in stuit ligt. Ik blijf echo’s wonderlijk vinden.