Zwanger zijn na een miskraam

Sinds mijn miskraam zit ik op Facebook bij een aantal groepen voor vrouwen die een miskraam gehad hebben. Ik heb zelf niet meer het gevoel dat ik daar echt hulp bij nodig heb, maar soms kun je andere vrouwen net even een hart onder de riem steken en het blijft ook wel een belangrijk onderwerp. Ik zag kort geleden de vraag voorbij komen of de uitgerekende datum iets met je deed. Daar wilde ik nog een keer bij stil staan.

30 september 2017

De uitgerekende datum van ons sterretje was 30 september 2017. Toen september kwam, was ik net zwanger van Espen en ik dacht dat ik het heftig zou vinden. De werkelijkheid was dat ik zo met andere dingen bezig was dat ik er op de dag zelf helemaal niet bij stil heb gestaan. Ik vond dat niet erg, want ik had al veel verdriet gehad en ik  had ook het idee dat ik hier wel redelijk mee om gegaan was. Het voelde niet zo gek. Ik zal het nooit vergeten, dat niet.

Later in mijn zwangerschap had ik veel meer last van de miskraam die ik eerder had gehad. Ik vond december vooral een moeilijke maand. De feestdagen kwamen eraan. Ik had me de kerst voorgesteld met twee kindjes en nu was dat kindje er niet bij. Dat vond ik vreselijk. Tegelijkertijd had ik wel een baby in mijn buik en ging ik het derde trimester van mijn zwangerschap in. Het was vaak onrustig in mijn buik en ik had veel last van harde buiken en andere klachten. Tegelijkertijd had ik echt het gevoel dat ik me niet kon hechten aan het kindje in mijn buik. Mocht dit jongetje er dan wel zijn? Ik voelde me schuldig naar hem toe en ik was ook bang om hem alsnog kwijt te raken. De babykamer inrichten voelde als een taak die te groot was. Wat nou als alles klaar zou staan, maar er zou geen baby in het ledikantje komen te liggen? Die kans was helemaal niet groot, want alles ging goed met de baby, maar in mijn hoofd werd ik gek.

Maart 2018

Inmiddels zat ik in de negende maand van mijn zwangerschap. Het was op 1 maart een jaar geleden dat ik te horen had gekregen dat het definitief mis was en dat we het kindje zouden verliezen. Een paar dagen later kwam ik in het ziekenhuis terecht en werd ik uiteindelijk gecuretteerd op de verjaardag van mijn broertje. Ik dacht terug aan het jaar ervoor en ik was er in mijn hoofd veel mee bezig. Ik had het gevoel dat ik niet verdrietig mocht zijn, omdat ik hoogzwanger was. Er kwam toch een kindje aan? Voor mij is dat nooit hetzelfde geweest. Espen is een eigen persoontje, hij is geen vervanging. Het zijn twee verschillende zwangerschappen, maar dat begrijpt niet iedereen. Dat was ook een reden om het er maar niet teveel over te hebben. Ik heb het hier en daar wel benoemd, maar daar bleef het ook bij.

Inmiddels is Espen alweer ruim vijf maanden bij ons. Hij is zo’n vrolijke en tevreden baby. Je kunt niet anders dan van hem houden. Toch blijft het heel dubbel. Wat als de vorige zwangerschap niet op een miskraam was uitgelopen? Dan was Espen er niet geweest. Dat voelt ontzettend raar. We hebben twee mooie, gezonde jongens, maar ik ben angstiger dan ik daarvoor was. Wat nu als er alsnog iets mis gaat en  we één van hen kwijt zullen raken? Het is geen gedachte die ik dagelijks heb, maar soms overvalt het me even. Daarna probeer ik weer te genieten van mijn twee jongens.

Mijn miskraam is nu anderhalf jaar geleden. Het gaat prima met ons en we hebben twee mooie kinderen. Wat ik met dit verhaal wil vertellen, is dat wij het nooit zullen vergeten. De wereld gaat door, mensen willen het er niet meer over hebben, maar voor ons is het gevoel heel echt. Er zat een kindje in mijn buik die nooit bij ons zal zijn. We weten niet of het een jongetje of een meisje geweest zou zijn, maar dat doet er ook niet toe. Dit kindje zit hoe dan ook voor altijd in ons hoofd en hart.