Sinds we kinderen hebben, heb ik regelmatig het gevoel dat we ons alleen maar aan het aanpassen zijn. Natuurlijk geeft dat niet. We hebben voor kinderen gekozen en daarom houden we ook rekening met ze. Je kunt niet alles doen zoals je dat vroeger deed. Het wordt wel irritant als je gewoon niet eens meer normaal met elkaar kunt communiceren of als je de hele middag politieagentje aan het spelen bent. Dan zit ik er wel eens doorheen en weet ik echt niet meer wat ik met ze aan moet. Want de liefde van een moeder is onvoorwaardelijk, maar mijn geduld is ook wel eens op. Ik ben tenslotte ook maar een mens. Normaal gesproken tel ik dan even tot tien of ik verstop me even in de keuken. Adem in, adem uit. En door.
Hebben jullie dat ook?
Soms wil je gewoon echt even horen dat je niet alleen bent. Daarom post ik zaterdag onderstaande tweet. Ik had het echt helemaal gehad en had even wat herkenning nodig van andere ouders. Er kwamen behoorlijk wat reacties op en inderdaad, ook in dit geval zijn wij niet het enige stel dat soms niet kan communiceren. Behalve herkenning, kwamen er ook nog tips binnen, zoals ‘je kunt elkaar ook even appen’. Check, ook dát is herkenbaar, want soms doe ik dat al. Dan kan ik het ook niet meer vergeten te zeggen. ’s Avonds weet ik het namelijk allang niet meer of ik ben überhaupt te moe om een zinnig gesprek te voeren.
Je bent niet de enige
Onze jongens zijn best wel druk en snel overprikkeld en ik ga ze echt geen plezier doen met eten in een restaurant, stil moeten zitten of het bezoeken van drukke locaties. Mocht het toch een keer voorkomen, dan gaat het de ene keer beter dan de andere keer. We kennen allemaal wel die horrormomenten dat jouw kind door het lint gaat, een driftbui heeft, niet kan stoppen met gillen of aan het apenkooien is op een plek waar dit echt niet wenselijk is. Andere ouders werpen je soms een blik toe die zegt ‘Ik zie je, je bent niet alleen’. Hun kind is die dag misschien een engeltje, maar de volgende keer is het wellicht weer andersom. Hoe dan ook, ik voel me best wel opgelaten als dit gebeurt.
Zo zijn er nog veel meer voorbeelden te verzinnen waarbij het wel eens lijkt alsof alleen jouw kinderen van die draken zijn of dat het alleen bij jou thuis af en toe een gekkenhuis is. Er bestaan vast hele lieve en rustige kinderen en misschien hebben de mijne weer net wat meer temperament dan die van een ander, maar ik denk dat we wel kunnen stellen dat we allemaal onze dag wel eens niet hebben. Dus als je kind weer eens vervelend is in de dierentuin of je partner een appje moet sturen omdat je elkaar anders niet kunt verstaan, bedenk dan maar eens dat je echt niet de enige bent. Het is super irritant, vervelend, etc… maar zoals we wel vaker zeggen: Het is maar een fase, het gaat wel weer over, als ze een jaar of 18 zijn.
Geef een reactie