De wekker stond vanmorgen op half negen. Omdat H. al eerder opgestaan was, had ik de wekker weer uit gezet en had ik me nog maar eens omgedraaid. Ik hoefde de deur niet uit vandaag, dus ik mocht nog even slapen. Dat was me duidelijk niet gegund. Eerst ging de telefoon, daarna kwam H. me vragen waar ik zijn witte blouse gelaten had (in de logeerkamer, waar je hem zelf opgehangen hebt!) en toen kwam de poes me vertellen dat ze graag wilde ontbijten. Ik gaf het op en besloot maar vast op te staan. Onderweg naar de douche slingerde ik de wasmachine vast aan en keek ik op mijn lijstje wat ik van mezelf allemaal moest doen vandaag. Een flinke waslijst, zoals gewoonlijk.
Ik ging douchen, ontbijten, boodschappen doen, de was ophangen, naar de Gamma, opruimen, stofzuigen, de kattenbak verschonen, lunchen, aan mijn stagerapport werken, nog meer poetsen en toen ik klaar was met mijn lijstje voegde ik er nog wat dingen aan toe. Ik ging als een wervelwind door mijn huisje heen. Toen ik voor de tweede keer klaar was, had ik trek en besloot ik dat het tijd was om te gaan koken. Of niet? Ik keek op de klok en het was net één uur geweest. Verbaasd keek ik nog een keer, om te kijken of ik me niet had vergist. Ik was ontzettend actief geweest en nu lag de hele dag nog voor me. Die had ik even niet zien aankomen.
De rest van de dag heb ik eens de tijd genomen voor dingen die ik leuk vind om te doen. Ik heb een spelletje gedaan op de Wii, een brief geschreven aan één van mijn penvriendinnen, een tijdje tv gekeken en een boek in één ruk uitgelezen. Ik heb dus eigenlijk wel een hele productieve dag gehad. En eigenlijk is dat wel zo’n beetje hoe het altijd gaat als ik alleen thuis ben. Als er niemand is om iets anders mee te gaan doen en niemand is die in de weg loopt of waar je op moet wachten, dan gaat alles gewoon veel sneller. Dat is natuurlijk helemaal niet zo gek. Hoe dan ook, van mij mogen er best af en toe van deze dagen zijn, dan schiet alles tenminste een beetje op!
Geef een reactie