Wat je schrijft, ben je zelf?

November is voorbij en daarmee is een einde gekomen aan NaNoWriMo. Ik kan net als vorig jaar zeggen dat ik de 50,000 woorden heb gehaald. Dat voelt goed. Omdat ik dit jaar bijna elke dag geschreven heb, ging ik ook sneller. Zo snel dat ik op 29 november al klaar was. Dat was fijn. Mijn verhaal an sich was niet erg interessant. Ik had wel zin in een verhaal vol plotwendingen. Met drie personen in mijn hoofd en een openingsscène ben ik begonnen met schrijven. Het verhaal had geen vast einde. Van begin af aan had ik al besloten deze maand te gebruiken als oefening. En dat is ook wel nodig, merk ik.

Een lang verhaal schrijven is niet makkelijk. Als schrijfster maak je keuzes. Ik had gekozen voor één point of view, vanuit mijn vrouwelijke hoofdpersoon. Ik ben begonnen met schrijven in de derde persoon, maar ik merkt dat me dat soms beperkte. Het leek niet te passen, toch ben ik doorgegaan. Daarnaast liep ik af en toe te vogelen met verleden tijd en voltooide tijd. Als de hoofdpersoon het verhaal wat meer vanuit zichzelf vertelt, gebeuren dingen in het nu. Kortom, ik merk heel erg dat ik mijn weg nog moet vinden in het maken van bepaalde keuzes en het zoeken naar mijn eigen schrijfstijl. Fijn dus dat ik weer een maand heb kunnen oefenen. Ik denk namelijk wel dat de kwaliteit van bepaalde scènes weer net iets hoger ligt dan vorig jaar.

Tijdens het schrijven van mijn verhaal voor NaNoWriMo, kwam ik een paar keer vast te zitten. Ik zocht contact met andere deelnemers via de chat van DutchNaNo. Dat was even fijn. Vol inspiratie verliet ik na een half uur de chat weer. Ook gaf één van hen me iets om over na te denken. Ik vond zelf dat mijn verhaal teveel voort kabbelde. Elke keer als er iets gebeurde dat naar was, werd dat weer zo snel opgelost in het verhaal. Het was te lief. Nu kon ik wel massaal mensen gaan afmaken, maar dat paste niet. Iemand zei tegen me dat het leek alsof ik mijn hoofdpersonen geen geweld aan durfde te doen en dat dit wel eens iets over mezelf zou kunnen zeggen. Zou dat kloppen?

Misschien zit er wel meer waarheid in die vraag dan je op het eerste gezicht denkt. Ik schreef nu zonder vast plot en vanuit eigen inzichten en ervaringen. Misschien zou het anders zijn met een  van tevoren vastgelegd plot in een fantasie wereld, maar zelfs dan komt het verhaal uit jezelf. Je stopt er een stukje van jezelf in, hoe je het ook wendt of keert. Misschien voelt schrijven daarom wel zo fijn en tegelijkertijd zo kwetsbaar? En misschien vind ik het daarom wel een eng idee dat een ander dat zou lezen?

Op de vraag “Mag ik je verhaal lezen?” is het antwoord voor nu dan ook nee. Ik wil gewoon nog een paar keer voor mezelf prutsen en schrijven, mezelf verbeteren met eigen inzichten. Hoewel anderen wel goede tips zouden kunnen hebben, wil ik dat dit iets van mezelf blijft. ‘Zelf doen’ is echt iets wat bij mij past, ook bij het schrijven. En wie weet, komt er wel een keer iets uit wat ik goed genoeg vind om met de wereld te delen. Dan horen jullie dat uiteraard!