Het scheikunde examen van 2003

Er zijn van die momenten in het leven waarop alles binnen een paar tellen verandert. Ik schreef al eens eerder dat ik gezakt ben voor mijn vwo examen. Er zijn verschillende redenen dat dit niet lukte. Ik had moeilijke vakken gekozen. Vakken waar ik helemaal niet goed in was. Dat was waarschijnlijk de belangrijkste reden, maar toch had ik het idee dat ik het wel kon halen. Ik weet dat terug kijken naar het verleden geen zin heeft, maar ik wil jullie toch even meenemen naar dat ene moment waarop alles voor mijn gevoel veranderd is: Het scheikunde examen van 2003.

Voor scheikunde had ik altijd wel voldoendes, maar op de dag van mijn examen ging het helemaal mis. Ik had goed geleerd voor het examen, maar ik kan me nog goed herinneren hoe die ochtend verliep… Ik had die nacht bij mijn vriendje geslapen. Dat deed ik vaak in die tijd en op zich was dat dus niet bijzonder. Hij was die ochtend naar zijn werk gegaan en ik kon iets langer uitslapen. Ik nam een douche, at een boterham en nam het examen nog eens door. Daarna ging het mis. Toen ik de deur uit liep, vergat ik mijn sleutels van de trap te pakken. De sleutels van zijn voordeur, mijn fiets en ook mijn kluisje op school. KUT! Ik stond even raar te kijken en wist niet goed wat ik moest doen. Ik kon de trein pakken, maar dan zou ik te laat komen en mijn BINAS lag in mijn kluisje. Die had ik nodig voor het examen. Ik had dus de sleutels nodig. Dit betekende dat mijn vriend naar huis moest komen, maar die was op zijn werk en dat was bijna een uur rijden. Hoewel ik op tijd naar buiten gelopen was, zou ik daarna bijna niet meer op tijd kunnen komen voor het examen. Ik belde hem toch.

Hoe het kan weet ik niet, maar hij was in no-time thuis, we pakten mijn sleutels en hij heeft me naar school gebracht. Hoe ik thuis zou komen, was een heel ander verhaal, maar daar maakte ik me niet zoveel zorgen over. Ik moest eerst dat examen gaan maken. Op school was ik in ieder geval nog op tijd om de gymzaal in te mogen, maar toen ik eenmaal zat, wist ik echt even niet meer waar ik moest beginnen. Scheikunde? Wat was dat? Ik kon me totaal niet concentreren en heb die dag echt extreem domme fouten gemaakt. Achteraf had ik het echt wel geweten, maar na zo’n gekke ochtend lukte het gewoon niet.

Dit zou allemaal nog niet zo erg geweest zijn als ik niet erg slecht was in natuurkunde en wiskunde. Uiteindelijk had ik drie onvoldoendes na het centraal examen. Natuurkunde (4,4), Wiskunde (5,4) en Scheikunde (5,4). Je kon slagen met twee onvoldoendes, maar je mocht maar één onvoldoende hebben binnen je gekozen profiel. Ik had er drie. Er was maar één herexamen mogelijk en dat betekende voor mij dat ik direct gezakt was. Iets wat ik echt niet aan had zien komen. Dat was echt zo’n moment waarop de grond onder mijn voeten weg zakte. Wat nu dan? Wat moest ik nu met alle plannen die ik had? Die moesten op zijn minst uitgesteld worden. Ik was zo vreselijk boos!

Het had allemaal heel anders kunnen lopen. Ik weet dat ik mijn scheikunde examen had kunnen halen, ook tijdens een herexamen had ik dat kunnen doen. Ik heb het herexamen nog een keer als proefexamen voor ogen gehad een jaar later en echt, dat kon ik. Het andere struikelpunt was wiskunde. In het zesde jaar kregen we een andere docent. Zo eentje die net van school kwam. Ik had een 6 nodig om te slagen, maar haalde een 5,8 voor het examen. Dat was net te weinig. Natuurlijk deed ik dit zelf, maar ik heb nog een keer een gesprek tussen mijn oude leraar en nieuwe leraar opgevangen en dat gaf me zo’n rotgevoel. Die oude leraar zei dat hij in mijn geval iets goed gerekend zou hebben wat twijfelachtig was, omdat er bij een meningsverschil tussen de eigen docent en tweede examinator vaak halve punten toegekend werden. Dat zou in mijn geval echt een verschil gemaakt hebben, want als ik geslaagd was voor wiskunde, had ik scheikunde kunnen herkansen.

Dat is allemaal koffiedik kijken. Ik heb die examens gemaakt, ik heb het zelf verknald en uiteindelijk is alles heus wel goed gekomen. Toch ben ik soms wel eens benieuwd of het iets uitgemaakt zou hebben. Zou ik met mijn vwo-diploma op zak voor een andere opleiding gekozen hebben? Zou ik dan nu in dit huis wonen, met mijn huidige partner en ons mooie kind? Er is niemand die het antwoord weet op deze vraag en eigenlijk doet het er helemaal niet toe. Dat neemt niet weg dat ik er wel eens aan terug denk.