Wandelen in Driebergen

Nu ik lekker aan het afvallen ben, word ik ook langzaam wat actiever. Sporten en bewegen wordt makkelijker, maar ik vind het nog altijd niet leuk om het alleen te doen. Een paar weken geleden was ik in gesprek met een buurvrouw van verderop in de straat en ook zij wilde meer gaan bewegen. Ze stelde voor om een keer samen te gaan wandelen, zodat we konden kijken of dat iets is wat we samen kunnen gaan doen. Dat leek me wel wat. Vandaag gingen we voor het eerst samen op pad. Het weer was mooi dus dat hadden we vast mee. We hadden een wandelroute uitgekozen in Driebergen. Op papier was deze 12 kilometer. Waarom heb ik toch altijd het idee dat die afstanden niet kloppen? Mijn stappenteller gaf achteraf namelijk hele andere getallen aan.

Het begon al goed in de ochtend. We stonden allebei klokslag tien uur buiten in de straat. “Heb jij de route bij je?” vroeg de buurvrouw. Nou… die lag nog in de printer. Ik rende snel terug naar boven en toen konden we echt vertrekken. Het startpunt van de route hadden we snel gevonden, maar daarna moesten we even zoeken naar de blauwe klompjes die de route aan gaven. Het was duidelijk geen route voor slechtzienden, want de bordjes met de blauwe klompjes waren erg klein en soms nauwelijks te zien vanwege het hoge gras. Geheel volgens de verwachting liepen we dus in het begin al verkeerd. Opeens waren nergens meer klompjes. We moesten zo’n anderhalve kilometer terug lopen en toen bleek dat we een stuk van het einde van de route al hadden gelopen. Oeps!

De rest van de route hebben we beter opgelet en liepen we dus goed. Ik heb genoten van het mooie weer en de stilte langs de route. Zo gek dat je eigenlijk niet ver van de stad af zit en dat het daar zo mooi en rustig is. Daar denk ik normaal gesproken helemaal niet over na. Al wandelend ontdek je ook nog eens de leukste plekjes. Zo vonden we een terras bij een boerderij, genaamd ‘Pleisterplaats’. Hier dronken we vers vruchtensap en koffie, met daarbij een plak vers gebakken kruidkoek. Het was zo’n schattig en afgelegen plekje, ik was er helemaal verliefd op. Zou het niet heerlijk zijn om in de stilte te wonen? Ja, die gedachte ging wel even door mijn hoofd heen, maar ik moet niet tegen mezelf liegen. Eigenlijk ben ik een stadsmeisje. Dus een middag wandelen langs weilanden en bossen doet me goed, maar daarna zoek ik ook met liefde de drukte van de stad weer op. Toch vond ik het wandelen wél geslaagd. Dat moeten we zeker nog eens doen.