Wachten tot het echt wordt

Mijn miskraam heeft nog steeds niet helemaal door gezet en dus zit het nog de hele dag (en nacht) in mijn hoofd. De afgelopen dagen hebben wij veel lieve woorden en steun ontvangen, maar ik kreeg ook complimenten over mijn verhaal. Dat ik het zo snel kon delen en dat ik überhaupt durf te delen dat ik een miskraam heb gehad. Voor mij rust er geen taboe op dit onderwerp. Het hoort (helaas) bij het leven, ik ben niet de enige en als het je overkomt kun je er niets aan doen. Het is niet iets raars of vreemds, maar iets natuurlijks. Het is ook heel verdrietig en ik vind dat dat verdriet er mag zijn, omdat het ook bij mijn leven hoort.

Ik had voor mezelf een aantal redenen om (zo snel al) over mijn miskraam te schrijven.

• Door te schrijven zet ik dingen voor mezelf op een rijtje en dat is prettig. Ik geef als het ware aan mezelf toe dat het zo is en het wordt echt.
• Het was prettig dat ik mensen kon verwijzen naar mijn blog. Ik had aan een paar mensen verteld dat we een echo zouden hebben en die wilden graag weten hoe het was gegaan. Ik had niet de energie om mijn verhaal tien keer te gaan vertellen, maar op deze manier wisten de mensen om me heen er wel vanaf.
• Ik voelde me niet meer zo alleen. Na het eerste bezoek aan de verloskundige had ik wel een stukje geschreven, maar hier stond in eerste instantie een wachtwoord op. Dit heb ik aan een aantal mensen gegeven, maar toch voelde ik me vreselijk eenzaam. Nu ik het allemaal open gedeeld heb, voel ik de liefde en steun van mensen die ik ken, maar ook van vreemden.

Verder weet ik niet hoe ik me voel. Er is een gevoel van verdriet, maar ik kan niet huilen. Ik weet niet of ik me (onbewust) groot houd voor Marcel of dat het allemaal nog niet goed tot me doordringt. Ik denk dat het pas ‘echt’ wordt als ik straks een echo heb gehad en ik kan zien dat alles weg is. Nu zit er nog een ‘blobje’ in mijn buik. Een embryo dat te klein is en waarvan het hartje niet klopt. Enerzijds schreeuwt mijn hoofd “GA WEG JIJ!” en “LAAT ME MET RUST!” maar aan de andere kant wil ik het nog niet helemaal los laten. Ik zweef ergens tussen mijn emoties in en voel me vooral vreselijk moe. Gisteren was Marcel even bij mijn ouders en heb ik ’s middags vier uur geslapen. Even toegegeven aan mijn moeheid. Ik heb het gevoel dat het échte verdriet nog moet komen. Voor de rest bekijken we het maar per dag. Ik heb heel hard de neiging om te roepen dat het allemaal wel goed komt. Dat zal ook wel, maar op dit moment hoeft dat natuurlijk even niet.