Vriendschap is geen illusie

Echte vriendschap is geen illusie. Er zijn echt wel mensen die je kunt vertrouwen en die de moeite waard zijn om binnen te laten. Het leven heeft me wel geleerd om kritisch te blijven kijken naar de mensen om me heen. Wanneer je er in al je goedheid vanuit gaat dat iedereen te vertrouwen is (tenzij het tegendeel bewezen is) dan krijg je keer op keer de deksel op je neus. Dus in mijn wereld geldt dat iedereen welkom is, zo lang hij of zij normaal doet, maar dat ik er ook net zo gauw klaar mee ben wanneer het me alleen maar energie kost en het me niets meer op gaat leveren in de toekomst.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het nooit een keer slecht mag gaan met een ander, want ups en downs horen nu eenmaal bij het leven. Het betekent wel dat ik iedereen vanaf het begin met een neutrale blik probeer te benaderen. Vriendschap moet je verdienen. Vertrouwen ook. Bij ‘slecht gedrag’ mag je een stapje achteruit zetten. Ga je te ver, dan gaat de deur dicht en dan moet je echt wel een goede reden hebben om die weer open te mogen zetten. Dat klinkt hard, maar dat geeft mij veel meer rust dan vroeger. Ik ben niet meer bang mensen te verliezen. Mensen komen en gaan. Dat is prima.

Ze zeggen wel eens dat je je echte vrienden leert kennen als het slecht met je gaat. Toch vind ik dat dit maar voor een deel waar is. Er vallen zeker wel mensen af als je niet lekker in je vel zit of iets heftigs meemaakt, maar er zijn ook van die mensen die lijken te kicken op het verdriet en ongeluk van een ander. Deze mensen gunnen een ander het licht in de ogen niet en als het er op aan komt, zijn ze stikjaloers dat het goed met jou gaat. Daar bedank ik ook voor.

Door de jaren heen heb ik mensen om me heen verzameld waar ik iets aan heb. Vrienden die er voor me zijn, of het nu wel of niet goed met me gaat. Mensen die het me gunnen als iets lukt of lekker loopt. Voor die mensen sta ik omgekeerd ook klaar. Je weet van elkaar dat het goed zit, ook als het even stil is aan de andere kant. Het heeft even geduurd voor ik zover was dat ik alle energievreters de deur uit kon zetten, maar het resultaat geeft zoveel rust. Sinds Marcel er is, is het ook veel makkelijker geworden. Het leven is simpeler. Mijn gezin staat op de eerste plaats en daarnaast heb ik (alleen) ruimte voor de mensen die het waard zijn. Dat zijn geen zalen vol, maar dat hoeft ook niet. Ik heb meer dan genoeg aan de vrienden en familie die ik nu om me heen heb.