Voorkeurshouding en afscheid nemen van de fysio

Vandaag hebben Marcel en ik weer een hoofdstuk afgesloten samen. Zijn fysiotherapeut is vanmorgen voor het laatst bij ons langs geweest. Sinds oktober kwam de fysio elke maand bij ons langs om te kijken hoe het met Marcel ging, omdat meneer een fikse voorkeurshouding had. Vandaag wilde ik daar toch eens over schrijven.

Tijdens mijn zwangerschap las ik al hier en daar dat je je baby elke keer anders in bed moet leggen, zodat hij geen voorkeurshouding kan ontwikkelen. Dat lijkt een piece of cake, maar helaas. Toen Marcel drie weken oud was, kwamen we in het ziekenhuis terecht met een flinke buikgriep. Omdat Marcel dysmatuur was en enorm mager, kreeg hij preventief een sonde. Dat lijkt allemaal niet erg, maar hierdoor wilde hij die week maar op één kant slapen. Ik gaf wel aan bij het ziekenhuis dat dit me niet zo handig leek, maar volgens de verpleegkundigen kon het geen kwaad. Ik liet het zo, maar dat was dus verkeerd.

Zo klein als ze zijn, baby’s leren snel iets aan. In de weken erna viel het me op hoe vaak hij zijn hoofdje omdraaide naar de linkerkant. Ook als je hem vast hield, keek hij die kant op. We probeerden van alles. We legden hem anders in bed, probeerden hem telkens anders in de box te leggen en kochten een steunkussen om hem op zijn goede zij te laten liggen, maar hij trapte er eigenlijk gewoon niet in. Hij had een voorkeurshouding ontwikkelt en ik wist niet goed wat ik daar aan kon doen. Bij het consultatiebureau gaven ze ons tips en ze zeiden dat het wel goed zou komen. Toen Marcel drie maanden was, was ik het zat. Je begon aan zijn schedel te zien dat hij een sterke voorkeurshouding had en ik wilde graag dat we hulp kregen. Toen kwam de fysiotherapeut in beeld.

Ondertussen had ik al nachtmerries over een redressiehelm en ik gaf mezelf enorm de schuld. Ik had het eerder moeten zien en zelf aan de bel moeten trekken. Goed, daar was op dat moment niets meer aan te doen en we moesten dus kijken hoe we het op konden lossen. De fysiotherapeut heeft me enorm geholpen. We kregen oefeningen en keken naar oplossingen. Door een lampje op Marcel’s kamer te zetten, wilde hij bijvoorbeeld wel andersom slapen. Gelukkig ging hij vlak daarna steeds vaker op zijn buik liggen en werd hij ook een buikslaper. De fysio vertelde me ook dat ze bijna niet meer met helmpjes werken, omdat het resultaat niet bewezen is en hij was ervan overtuigd dat het allemaal goed zou komen. Ik vond dat wel spannend, maar al snel bleek dat de afwijking elke maand minder werd. Het kwam dus écht wel goed.

Vandaag kwam de fysio voor het laatst. In de maanden dat hij hier kwam, hebben we veel geleerd over de motoriek van de kleine en over zijn ontwikkeling. Ook gaf hij me tips over hoe ik Marcel uit kon dagen voor wat betreft zitten, kruipen en staan. Dat was best fijn. Zo had de voorkeurshouding uiteindelijk ook nog wel voordelen. Toch is het zonde dat dit allemaal nodig was. Een volgende keer zou ik dit echt wel anders aanpakken. Zelf had ik eigenlijk al wel in de gaten dat Marcel een voorkeurshouding aan het ontwikkelen was, maar ik liet me (onterecht) gerust stellen door anderen. Wederom had mijn moedergevoel gelijk. Dat bewijst voor mij maar weer hoe goed wij moeders onze kleintjes eigenlijk kennen, ook als ze pas een paar weken oud zijn.