Vijf vragen waar ik echt moe van word

Sinds ik moeder ben, is het aantal stomme vragen wat ik elke dag te horen krijg enorm toegenomen. Als zwangere vrouw of moeder van een kleintje, denkt iedereen dat ze je zomaar aan mogen spreken. Ik ben nooit te beroerd om een praatje te maken, maar het is toch apart dat mensen denken dat je nu alle tijd hebt of dat je altijd zin hebt om vragen te beantwoorden. Hoewel sommige vragen best normaal zijn (zoals ‘hoe oud is hij?’ want echt dat kun je soms niet inschatten), zijn er ook dingen die ik inmiddels echt niet meer kan horen.

Het is soms net alsof mensen graag een praatje willen maken of contact met je willen leggen, maar dat ze niet goed weten wat ze dan tegen je moeten zeggen. Alsof ze eigenlijk zelf eenzaam of verveeld zijn. Het gevolg is dat ze standaard vragen gaan stellen. Het is ongetwijfeld allemaal heel erg lief bedoeld, maar als moeder word je er soms wel een beetje moet van om elke dag weer dezelfde vragen te horen. Ik heb de – voor mij – vijf meest irritante vragen op een rijtje gezet.

Is het een meisje of een jongen? 

Het eerste half jaar kreeg ik deze vraag heel vaak. Nu heb ik liever dat mensen het vragen dan dat ze er zomaar vanuit gaan dat het een jongen of meisje is. Marcel lag met zijn blauwe kleertjes in een blauwe wandelwagen met een blauwe zonnekap. Niet dat blauw nu alleen voor jongens is, maar ik heb toch niet het idee dat hij er uit zag als een meisje. Toch heb ik vaak gehoord dat ik een lief meisje heb. Op het laatste knikte ik maar beleefd en liet het gaan.

Slaapt hij goed?

Hij slaapt geweldig. Hoezo? Zie ik er zo slecht uit dan? Die wallen onder mijn ogen? Nou, dat zit zo. Ik heb in de afgelopen 32 jaar nog nooit goed kunnen slapen en het krijgen van een kind heeft daar geen verandering in gebracht. Die kleine slaapt als een roos. Echt waar.

Kan hij al lopen? 

Nee, bijna. Hij kruipt al en hij kan staan. Soms zet hij wat stapjes langs de tafel. Lopen kan hij nog niet. Dat komt nog wel. Is dat erg? Het ene kind loopt misschien met tien maanden en het andere pas met twee jaar. Ik zie wel wanneer mijn kind gaat lopen. Ik begrijp nooit zo goed waarom dat belangrijk is om te weten?

Werk jij alweer?

Nee, ik zit de hele dag op mijn luie gat! O nee, ik werk als freelancer, vanuit huis. Nee, dat is juist niet altijd makkelijk met een kleintje in de buurt, maar het lukt best. Opa en oma passen op en hij doet ’s middags een dutje. Ik maak dus gewoon zo goed mogelijk gebruik van de uurtjes die ik wél heb. Ik vraag me alleen af waarom dit interessant is om te weten.

Komt er ook een tweede? 

Wie weet? Misschien wel, misschien niet. De toekomst zal het leren. De vraag begon al toen Marcel pas een paar maanden oud was. Ik heb niet zo heel veel zin om me daarover te moeten verantwoorden aan anderen. Het is sowieso een beetje een rare vraag. Wij moeten beslissen of we dat willen en zo ja, dan moet het ook nog lukken. Toch krijg ik regelmatig te horen dat het niet leuk is voor Marcel om alleen te zijn, dus daar moet een broertje of zusje bij. Juist ja. Dat moet. Dan zijn er ook nog mensen die heel specifiek een mening hebben over of die tweede dan een jongen of een meisje zou moeten zijn. Ik zal het even doorgeven aan mijn baarmoeder, dan kan die zich alvast voorbereiden. Eerlijk? Ik heb mezelf altijd voorgesteld als moeder van vier kinderen. Het lijkt me geweldig. Mits we daar ruimte voor hebben (zie je het voor je, twee hoog zonder lift, met twee kleine slaapkamers?) en het financieel allemaal kan. O ja, en dan graag voor ik echt oud ben. Voor nu ben ik heel erg gelukkig met mijn kleine vent. Daar geniet ik elke dag van. Nummer twee is in die zin ook nog helemaal niet aan de orde.

Deze vragen vind ik zelf het meest irritant. Daarom heb ik soms ook onwijs veel zin om de sarcastische antwoorden te geven die ik in mijn blogpost omschrijf. In werkelijkheid geef ik over het algemeen gewoon normaal antwoord. Natuurlijk mag je deze blogpost ook best met een korreltje zout nemen. Ik heb natuurlijk het allerliefste en leukste kind van de hele wereld en ik snap best dat mensen eventjes met ons willen praten, zodat ze hem eens goed kunnen bekijken. Dat ze interesse tonen is natuurlijk ook leuk. Toch zou ik het best fijn vinden als ik een keer een originele vraag zou krijgen. Eentje waar ik even over na moet denken, die me aan het lachen maakt of een vraag die een goed gesprek oplevert. Ik ben benieuwd of dit nog een keer gaat gebeuren.