Veertig weken zwanger

Vandaag heb ik mijn uitgerekende datum bereikt. Ik ben nu veertig weken zwanger. Niemand had verwacht dat de baby nu nog in mijn buik zou zitten. Natuurlijk kan het altijd, maar na alle waarschuwingen uit het ziekenhuis had ik toch wel verwacht dat de baby er al zou zijn. Baby’s hebben echter een eigen willetje. De enige zekerheid die we hebben is dát hij eruit moet, maar hij bepaalt in principe zelf wanneer hij er klaar voor is.

Dat neemt niet weg dat we inmiddels een beetje ongeduldig geworden zijn. Ik wil de kleine zo graag vast houden! Die dikke buik word ik ook wel zat. Het beperkt je toch. Ik ben best snel moe en ik durf niet goed meer alleen van huis te gaan. ’s Avonds zitten we meestal op de bank. Nu hebben we natuurlijk Netflix. Deze week hebben we eindelijk tijd gemaakt voor seizoen 3 van Orange Is The New Black, maar ondertussen maken we steeds grapjes over hoeveel afleveringen we nog kunnen kijken voor de kleine komt. We moeten er nog vier. Gaan we dat halen?

Huib’s collega opperde van de week trouwens dat hij me even goed moest laten schrikken en dat de weeën dan wel op gang zouden komen. Ook die strategie werkte niet. Het lukte Huib dan niet om me te laten schrikken, maar vrijdagavond zat ik rustig op de bank toen er opeens een dikke duif vol tegen ons raam aan vloog. Whoa! Ja, daar schrok ik wel van. Ik zei nog dat ik liever de ooievaar zag komen, maar verder gebeurde er weinig. Die ooievaar in kwestie is de weg gewoon een beetje kwijt.

Omdat ik het binnen zitten zat was, ging ik gisteren lekker mee naar buiten. We deden boodschappen bij verschillende winkels en daarna voelde ik me nog steeds goed. Gisteravond was er eenfamiliefeestje van de familie van Huib. Zijn oom en tante waren vijftig jaar getrouwd. Ik had niet verwacht dat we erheen zouden gaan, maar ik voelde me goed gisteren. Dus op het laatste moment besloten we om toch even te gaan. Iedereen vond het leuk dat we er waren, maar ik kreeg wel een paar keer de vraag of ik het niet eng vond om van huis te zijn. Of ik niet bang was dat ik plotseling zou gaan bevallen. Nee, dat had ik stiekem wel fijn gevonden. Het bleef stil in mijn buik, maar we hadden wel een gezellige avond. Het was best leuk om andere mensen te zien en spreken dan Huib, mijn ouders en de verloskundige. Even werd overigens gewoon de hele avond. We zijn tot het einde gebleven.

Vandaag hebben we de veertig weken bereikt. De baby is er nog niet. Het enige wat we kunnen doen is wachten tot hij besluit dat het tijd is om zich te laten zien. Morgen heb ik in elk geval weer een controle afspraak staan bij de verloskundige.