Starten op de peuterspeelzaal

Marcel wordt deze maand alweer 2,5 jaar en dat betekent dat we al een heleboel mijlpalen gehad hebben, maar dat er zeker nog veel zullen volgen. Deze week was voor ons heel spannend, want Marcel mocht starten op de peuterspeelzaal. Vorige week donderdag hadden we al kennis gemaakt met de juffen, maar nu was het dan echt. Ik vond het zelf misschien nog wel spannender dan Marcel. Het grote loslaten gaat nu toch echt beginnen en dat is toch best een ding. Toch is het ook heel leuk en in mijn ogen was Marcel er ook echt aan toe.

Dinsdagochtend was de eerste keer. De eerste ochtend mochten Pel en ik erbij blijven. Zo kon Marcel rustig wennen aan het lokaal, de juffen en de groep zonder dat hij zich druk hoefde te maken om het afscheid van papa en mama. Ik vraag me stiekem af of dit niet meer voor de ouders is dan voor de kinderen, want Marcel ging al vrij snel zijn eigen gang. Hij keek wel of we er waren, maar had ons niet echt nodig. Ik had van tevoren geen idee wat ik ervan moest verwachten, maar Marcel was een stuk zelfstandiger dan ik wist. Dat was wel heel erg leuk om te zien. Natuurlijk moest hij wennen aan het samen spelen met de andere kinderen en aan dingen als in de kring zitten en samen fruit eten, maar eigenlijk ging het ook al wel heel goed. Hij keek naar alles wat de andere dingen keken, rende er een beetje omheen en probeerde op zijn manier al een beetje mee te doen. Ik stond eigenlijk gewoon versteld en had even zo’n ‘kind, je wordt zo groot’ moment.

Na drie uurtjes spelen en leren gingen we weer naar huis. We maakten eerst even een tussenstop in het dorp. Op dinsdag staat de markt daar en we gingen lekker krentenbollen-met-appel halen bij de bakker. Ook mocht Marcel van ons een broodtrommeltje uitzoeken, zodat hij zijn eigen trommel heeft voor zijn fruithapje of als we een keer een dagje uit gaan. Hij twijfelde even tussen een aantal verschillende, maar koos voor het trommeltje van Woezel en Pip.  Marcel was de rest van de dag hartstikke moe en lag ’s avonds ook vroeg in bed. Hij zat wel helemaal vol met verhalen over wat we allemaal gedaan hadden. De eerste dag viel me in ieder geval enorm mee en ik was nu vooral benieuwd hoe het afscheid zou gaan.

Vandaag ging Marcel voor de tweede keer naar de peuterspeelzaal en we zouden kijken of we afscheid konden nemen. Mijn vader bracht ons en verliet het lokaal al vrij snel. Hij zou in de auto op mij wachten, zodat Marcel niet van twee mensen tegelijk afscheid hoefde te nemen. Dat opa wegliep, maakte eigenlijk geen indruk. Hij zei wel dat hij mee wilde, maar ging wel door met spelen. Dat leek me een goed teken. Na een paar minuten wilde hij met de auto spelen. De andere ouders waren weg en ik wilde ook gaan, zodat ze konden beginnen aan de middag. De juf vroeg aan Marcel of hij even wilde zwaaien bij de deur, maar hij zei ‘nee, ik ben aan het spelen’ en ging daar ook rustig mee verder. Dus ik gaf hem een kus en een knuffel en liep naar de deur. Hij keek niet op of om! Ik ben heel even bij het raam blijven staan kijken, maar hij had echt geen oog meer voor zijn moeder en ging lekker spelen. Ik kon met een gerust hart vertrekken.

Ik heb ’s middags wel een paar keer op mijn telefoon gekeken, maar er kwam geen telefoontje van de peuterspeelzaal. Thuis heb ik even wat dingen gedaan en daarna was het ook alweer tijd om Marcel op te gaan halen. Ik was reuze benieuwd. Het was allemaal hartstikke goed gegaan. Marcel had lekker gespeeld en ik kreeg te horen dat het heel goed was gegaan. Hij was ook in de kring gaan zitten deze keer en had lekker mee gespeeld, hij durft al om hulp te vragen aan de juf als iets niet lukt. Ze hadden lekker met scheerschuim gespeeld en er een lekkere rotzooi van gemaakt. Marcel maakt zijn handen niet graag vies en hij had dan ook even getwijfeld, maar uiteindelijk lekker mee gedaan met de rest. Hij vertelde me daar ook heel vrolijk over, maar had eigenlijk geen tijd voor me, want hij was met een ander kindje aan het rond rennen. Het zag er allemaal heel ontspannen uit. Dat kreeg ik ook te horen, dat het net was alsof hij niet meer nieuw was. Hoe fijn is dat. Hij gaat zijn plekje daar dus wel vinden.

Nu ben ik dus degene die het allemaal nog los moet laten, maar als Marcel het zo goed blijft doen, moet dat ook wel lukken. Voor nu ben ik in ieder geval een hele trotse mama en ik ben blij dat het de eerste week allemaal zo goed is gegaan.