Post vond ik mijn hele leven lang al fascinerend. Niet dat ik vaak post kreeg, maar als een brief of kaartje op de mat lag, dan werd ik daar erg vrolijk van. Als klein meisje schreef ik daarom wel eens brieven naar mijn oma’s of aan een vriendinnetje van school wat verhuisd was. Toen ik 12 was, kreeg ik mijn eerste penvriendin. Dit was een meisje uit Engeland.
We leerden elkaar in 1996 kennen via school. Mijn juf in groep 8 had een vriendin in Engeland die les gaf aan kinderen van onze leeftijd. Ze bedachten samen een project. Iedereen uit onze klas moest voor het vak Engels een brief schrijven waarin hij of zij zichzelf voorstelde. Dat was een mooie oefening. En als beloning zouden we dan allemaal een brief terug krijgen van de klas uit Engeland. Ik vond het fantastisch! De dag dat haar brief kwam, was ik helemaal gelukkig. Haar naam was Maren, dat weet ik nog.
Helaas hielden we het niet lang vol samen. Of ze het te druk had met school of dat er een brief kwijt geraakt is, dat weet ik niet, maar op een dag bleef het stil aan haar kant. In 1997 sprak je elkaar niet even aan via internet, want dat hadden wij nog niet thuis. Wel had ik de smaak te pakken. Ik zocht nieuwe penvriendinnen. Natuurlijk was dat destijds niet makkelijk, maar er waren zeker manieren om penvriendinnen te vinden, ook internationaal. In de herfst van 1997 besloot ik een advertentie te plaatsen in het Duitse blad Pop/Rocky en ik kreeg daarop reacties uit heel Europa. Ik koos de leukste brieven uit en bleef schrijven. Met één van deze meiden heb ik nu nog steeds contact, dus dat is wel heel bijzonder. Van daaruit groeite mijn liefde voor post in elk geval alleen maar meer. Ik leerde wat FB’s waren en leerde op vakantie leuke meiden kennen om mee te schrijven. Er zat bijna elke dag wel een brief bij de post. Urenlang zat ik in mijn zolderkamer aan mijn bureau te schrijven. Een hobby die niet iedereen begreep, want wie geeft er nu zoveel geld uit aan postzegels?
Inmiddels is alles anders. Snailmail is hip en er zijn allerlei nieuwe manieren om mensen te leren kennen van over de hele wereld. Dat is aan de ene kant makkelijk, maar het maakt het wereldje opeens veel groter. En dat is niet per definitie beter. Gelukkig heb ik ook nu een aantal meiden gevonden met wie ik alweer jaren schrijf en ik hoop dat het deze keer voor altijd is. Het zijn echte vriendinnen geworden. Toch denk ik ook nog wel eens terug aan die eerste brieven uit de jaren ’90.
Sanne
Dat hippe snailmailen is inderdaad niet echt leuk. Veel mensen schrijven dus maar 1 of 2 keer en dan hoor je niks meer of ben je opeens niet leuk genoeg meer.
Ik heb dus een klein aantal penvriendinnen die voor mij ook veel meer zijn dan alleen maar letters op papier. Die zitten in mijn hart!