Slapen als een baby

Slapen als een baby. Of slapen als een man. Ik vind het best. Dat zou ik best graag willen. Ondertussen zit ik hier, klaar wakker, achter mijn laptop. Aan de baby ligt het niet. In tegendeel.

De baby is inmiddels drie maanden oud en de meest gehoorde vraag is toch wel ‘Slaapt hij al door?’ Of elke andere variant daarop. Komen wij aan onze nachtrust toe? Gaat het allemaal goed? Het antwoord is simpel. Ja, de baby slaapt door. Aangezien ‘doorslapen’ betekent dat de baby in kwestie vijf uur achter elkaar kan slapen, slaapt hij vanaf week drie al door. Inmiddels gaat hij ’s avonds zo rond negen uur naar bed toe en slaapt hij zeker tot een uur of zes. Soms zelfs langer. Ik realiseer me dat dit een luxe is die niet alle ouders hebben. Ook weet ik dat dit nog wel kan veranderen. Er komen nog allerlei fases aan en er zullen ongetwijfeld nog slapeloze nachten aankomen. Op dit moment is het echter rustig. Hij slaapt op zijn eigen kamer en die ene keer dat hij ’s nachts wakker wordt, geef ik hem een aai over zijn bol en dan slaapt hij verder.

Dit betekent echter niet dat ik aan mijn rust toe kom ’s nachts en dat ik lekker slaap. Sterker nog, ik lig nog vaak wakker. De mannen houden me nog steeds wakker met hun gesnurk. Ik ben inmiddels 31 jaar en ik weet nog steeds niet wat doorslapen is. Dat heb ik nog nooit gedaan en kennelijk gaat dat ook niet komen. Ik slaap zelf heel slecht. Het gaat soms een tijdje goed, maar er zijn altijd weer nachten dat ik bijna geen oog dicht doe. En dat is soms best zwaar, met of zonder baby in huis. Dat dan af en toe de telefoon ’s nachts gaat omdat Huib moet werken, helpt ook niet mee. Al slaap ik daar ook wel eens doorheen, als ik moe genoeg ben.

Mijn hele leven geloofde ik dat een vast ritme me wel zou helpen met slapen. Ik kon het alleen nooit goed vasthouden. Elke dag op een ander tijdstip wakker worden en naar bed gaan, hielp niet. Nu de baby er is, is dát wel veranderd. In de ochtend sta ik rond dezelfde tijd op, want dan wil Marcel zijn eerste fles helpen. ’s Avonds ben ik moe en ik ga elke avond rond dezelfde tijd naar bed toe. Dat ritme zit erin. Ook zorg ik ervoor dat ik genoeg doe en dat ik elke dag even naar buiten ga. Ik ben dus een illusie armer. Ritme en buitenlucht helpen me ook niet om ’s avonds in slaap te vallen. In feite is er niets veranderd. Behalve dan dat ik een kind rijker ben. Ik heb iemand om elke dag voor op te staan. Dat doe ik dan weer met liefde, want als ik zijn kamertje binnen loop en hij lachend zijn armpjes naar me uitstrekt, dan ben ik die slapeloze nacht allang weer vergeten.