Over relaties en therapie

Ken je die tekst van Loesje: Heb je net alles op een rijtje, word je verliefd? Zo begon mijn relatie met Pel ook een beetje. Ik zat zo’n beetje aan het einde van een lang therapie proces en dingen gingen wel redelijk. Ik had er wel vertrouwen in. Het laatste waar ik op zat te wachten, was een kerel die dat in de war kwam schoppen. Die kerel kwam er wel en liet zich niet meer weg sturen. Wat moet je dan? Je wordt verliefd, gaat samenwonen en een jaar later vraag je je af waar je in hemelsnaam aan begonnen bent. Zo werkte dat namelijk bij mij. Weg rennen was mijn eerste reactie. Dat was wat ik had meegenomen uit mijn eerste relatie. Ik was gekwetst door hem. The first cut is the deepest, dat nummer heb ik grijs gedraaid destijds en het was zo ontzettend waar, maar het hielp me uiteindelijk geen stap verder.

Weg rennen ging niet, omdat we samen woonden in mijn huis. Hem weg sturen kon uiteraard wel. Dat hij ook zou vertrekken, had ik niet verwacht. Was het dan toch voorbij? Nadat we eerst een paar weken uit elkaar gingen, kwamen we toch tot de conclusie dat we dat allebei niet wilden. Verder gaan klonk ook vreemd. Ik heb eerder knipperlicht relaties gehad en geloof me, daar word je niet beter van. Het was dus een beetje alles of niets. Ik wist alleen niet zo goed hoe ik dat moest aanpakken. Hij heeft misschien zijn fouten, maar ik wist heus wel dat ik zelf ook verre van perfect ben. Weglopen en uit elkaar gaan dat was natuurlijk makkelijker dan blijven, maar dat wilden we niet. Dus besloot ik het anders aan te pakken. Ik nodigde hem uit voor een gesprek met mijn therapeut. Daar vertelde ik hem dat ik wel verder wilde gaan, maar dat ik niet wist hoe. Ik ben immers ook maar een mens. Een relatie is hard werken, maar dat had ik nooit hoeven doen. Ik rende tenslotte liever weg als het te dichtbij kwam. Los van het feit dat ik niet wist hoe een relatie wél werkt, wist ik ook niet goed wat er in zijn hoofd om ging. Ik had het gevoel dat we elkaar soms niet begrepen en ik wilde leren met hem te communiceren. Mijn therapeute stelde voor dat we samen iemand zouden zien om te kijken of die ons verder kon helpen. Die andere mevrouw wist namelijk meer van relatietherapie af. We stemden allebei in. Dat voelde wel even raar. We wilden toch bij elkaar blijven? Waarom heb je daar dan een therapeut voor nodig? Pasten we dan niet bij elkaar?

Eerlijk is eerlijk, ik vond deze stap doodeng en het is een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb. Het kon een nieuw begin zijn of juist het begin van het einde. Ik wist het echt niet. Wel nam ik me voor dat alles goed zou komen. Kwamen wij er samen niet uit, dan zou ik wel wat kunnen leren over mezelf en dan zou ik daar weer wat aan hebben in de toekomst. Dat gaf me wel wat rust. Het woord rust was overigens niet van toepassing op de gesprekken. Zeker niet in het begin. We maakten ruzie, ontdekten spanningen tussen ons waar we het bestaan niet van wisten en konden er soms niet mee overweg. We hadden twee afspraken gemaakt van tevoren. Zo lang we in therapie waren, mocht ik de relatie niet verbreken uit angst. Nummer twee was dat we thuis geen ruzie mochten maken over zaken die in therapie besproken waren. What happens in therapy, stays there. Wat was dat soms moeilijk! Vaak liep ik stampvoetend terug naar de auto. Later zakte dat dan weer af en konden we weer lachen.

Dat lachen kwam sowieso terug. Naar mate we meer gingen communiceren, elkaar beter leerden kennen, nam de spanning ook af. We vonden zelf manieren om met elkaar te praten of om zaken thuis te regelen. Kwamen we er niet uit met woorden, dan stuurden we elkaar e-mailtjes met uitleg. Alles om met elkaar in gesprek te blijven. Die dingen werken nu nog steeds. Als het even minder gaat, moeten we op zoek naar de basis. Dan zijn we uit het gesprek gestapt. Voor mij was het heel erg waardevol om te leren dat iets niet voorbij is als je ruzie maakt. We komen uit een heel ander nest, we zijn erg verschillend en we hebben beide een rugzak met ervaringen bij ons. We voelden ook de liefde en het respect voor elkaar groeien.

Ik leerde in deze therapie wat ik belangrijk vind in een relatie. Communicatie leek de sleutel te zijn van de problemen waar wij tegenaan liepen, maar dat is niet alles. Naast liefde vind ik dat je elkaar moet kunnen respecteren en vertrouwen. Die basis moet er al wel zijn. Ik wist ook nog van het begin dat wij heel erg met elkaar kunnen lachen en dat hij oprecht nieuwsgierig was naar wie ik was, met al mijn gekkigheden. Dat kun je niet aanleren, dat moet er al zijn.

Pel en ik hebben misschien niet het type relatie waar de vonken vanaf vliegen en het lijkt van de buitenkant misschien vreemd of saai, maar voor ons is het prima zo. Wat een ander daar over te zeggen heeft, is ook helemaal niet zo belangrijk. Passie en romantiek zijn leuk voor even, maar wat daarna overblijft, is zoveel meer waard. In het verleden heb ik het anders meegemaakt en daar klopte ook iets niet. Zo kon hij mij niet echt respecteren zoals ik was en kon ik hem niet vertrouwen. Daar pas ik voor. In die zin heb ik nu iets veel beters gevonden. Ook nu hebben we heus wel onze ups & downs, maar ik weet dat deze bij het leven horen. Zo lang wij beide ons best blijven doen voor elkaar, komen we er wel uit. Daar kan ik voor mezelf uiteindelijk maar één conclusie aan verbinden: Als je het niet opgeeft, kan er ruimte ontstaan voor iets heel moois!