… je bent toch echt een kind van je moeder.
Ik ben echt een papa’s kindje. Als er iets is, dan bel ik mijn vader. Met hem kan ik praten en we begrijpen elkaar. Hij staat altijd voor me klaar. Ik lijk ook op hem. We hebben dezelfde ogen en allebei dat gekke kuiltje in onze kin. Ook qua karakter heb ik veel weg van mijn vader. Mijn moeder roept regelmatig dat ik een kind van mijn vader ben of dat ik op mijn oma (de moeder van mijn vader) lijk.
Toch ben ik ook nog steeds een kind van mijn moeder. Ik heb lang geroepen dat ik absoluut niet op haar lijk en dat ik niet zo wil zijn als zij. Mijn moeder en ik begrepen elkaar totaal niet en we maakten veel ruzie. Dat ligt allemaal achter ons, maar ik blijf er toch bij dat de relatie tussen en moeder en dochter gecompliceerd kan zijn. Toch moest ik lachen toen ik onderstaande quote las. Juist omdat het klopt. Hoe ouder ik word, hoe meer ik toch ook op mijn moeder ga lijken. En zo af en toe merk ik echt dat ik iets zeg wat zij precies zo gezegd zou kunnen hebben. Meestal volgt er daarna een glimlach. ‘Ik lijk mijn moeder wel,’ lach ik dan. Om me vervolgens te beseffen dat we misschien wel meer op elkaar lijken dan ik ooit had gedacht.
Librarian Lavender
Leuk stukje! Het verbaast mij soms ook hoeveel ik op mijn moeder lijk :). Mijn moeder gaat weer meer op mijn oma lijken. Dus daar zit toch een stijgende lijn in lijkt het wel?
Roxanne
Ik vind mijn oma een sterke vrouw dus als ik daar straks op ga lijken dan vind ik dat niet slecht 😉
Marieke
Heel herkenbaar. Zeker nu ik zelf moeder ben betrap ik me er vaak op dat ik hetzelfde zeg als zei 🙂
Roxanne
O ja dat zal het nog wel versterken!