Op controle bij de gynaecoloog

Gisteren had ik een afspraak voor een controle bij de gynaecoloog in het kinderziekenhuis. Na de miskraam en curettage wilden ze me nog een keer zien. Niet meer voor een echo, want dat was allemaal in orde, maar om toch even te controleren hoe het met me ging. Lichamelijk, maar vooral ook mentaal. Ik wist niet goed wat ik ervan moest denken, maar ben toch wel blij dat ik gegaan ben.

De afspraak was op de poli waar ook de zwangere vrouwen naar toe moeten. Ik realiseer me dat dit in veel ziekenhuizen een normale gang van zaken is, maar in dit ziekenhuis zou dat anders moeten gaan. Juist omdat er twee afdelingen zijn. Tijdens mijn opname in het ziekenhuis verliep één en ander niet zoals dat gewoonlijk zou gaan. Wegens drukte in het ene deel van het ziekenhuis, werd ik naar het kinderziekenhuis gebracht voor de curettage. Dat betekent dat het operatieverslag daar in het systeem staat. Het werd me dat weekend al duidelijk dat beide afdelingen met een ander computersysteem werken en dat zij niet bij de informatie kunnen van de andere afdeling. Waarom mijn huisarts wel een operatieverslag toegestuurd krijgt, maar de afdeling gynaecologie daar niet aan kan komen, is mij een raadsel. Feit is wel dát het zo is en daarom mocht ik vandaag weer op controle in het kinderziekenhuis. Op de poli waar ik heen zou gaan voor al mijn blije, zwangere afspraken.

Gelukkig heb ik geen zwangere vrouwen gezien. Even voor de de duidelijkheid. Ik gun iedereen al het geluk van de wereld en in het ‘wild’ of online heb ik echt geen moeite met zwangerschapsupdates, maar in het ziekenhuis wilde ik ze liever niet tegen komen. Dat leek me erg confronterend. Op donderdagmorgen hebben de verloskundigen geen spreekuur (omdat ze ’s avonds ook open zijn) en dat betekende dat er alleen vrouwen zaten die voor de gynaecoloog kwamen. Dat scheelde voor mij wel. Zeker omdat het spreekuur uit liep en ik er een half uur langer zat te wachten.

Uiteindelijk riep de gynaecoloog me binnen. Hij stelde wat vragen over hoe het nu lichamelijk met me gaat, maar daar kon ik niet veel bijzonders over vertellen. Het gaat in dat opzicht goed met me. Ik moet nog wel herstellen van de ingreep en de narcose, maar dat komt goed. Mentaal was een ander verhaal. Ik voel vooral nog veel boosheid en ook wel verdriet, maar het gaat de ene dag gewoon echt beter dan de andere dag. Hij zei dat het mogelijk is om hier hulp bij te krijgen. Dat zei de huisarts ook al. Ik vind het erg lastig om te bepalen of ik dat wel of niet nodig heb. Op zich heb ik redelijk wat ervaring met verdriet en tegenslagen en ik weet dan ook prima wat voor mij werkt, maar of dat genoeg is, kan ik niet inschatten. Dit heb ik ook eerlijk tegen hem gezegd. Hij vond dat ik er in ieder geval goed over nagedacht heb en dat ik op dit moment goed bezig ben door mijn verhaal te delen met anderen en niet teveel hooi op mijn vork te nemen. Dat vond ik ook wel prettig om te horen. Als ik nog van gedachten verander, mag ik een nieuwe afspraak maken.

Aan het einde van het gesprek vertelde hij me wat ik al wel wist. Namelijk dat het verstandig is om één of twee menstruatie cycli af te wachten voor ik weer ga proberen zwanger te raken. Dat is ook prima, want op dit moment heb ik wel iets anders aan mijn hoofd dan een nieuwe dosis hormonen. Ik heb wel gezegd dat ik niet weet hoe dat volgende keer dan gaat als ik weer zwanger ben en dat ik toch wel bang ben dat ik dan alsnog stress krijg. Ik kreeg in elk geval de bevestiging dat ze ook dan extra hulp hebben als het nodig is. Ik ben heel benieuwd wat de toekomst gaat brengen, maar één ding weet ik zeker. Met mij, en met ons, komt het echt wel goed. Of er nog een kindje komt, weet niemand, maar we hebben hoe dan ook al een mooi gezin. Ook al is het (nu nog) kleiner dan ik had gehoopt.