Het delen van foto’s op social media lijkt tegenwoordig heel normaal. Privacy lijkt soms niet meer te bestaan. Toen ik zwanger was van Marcel, vroeg ik me af wat ik eigenlijk wel of niet wilde delen. Ik had eigenlijk geen idee hoe het zou voelen wanneer hij geboren was en dus liet ik het nog een beetje in het midden. Ik zou het wel zien, maar ik vond het absoluut een zinvol onderwerp om bij stil te staan.
Ik dacht destijds dat ik niet zoveel wilde gaan delen online en dat ik de foto’s vooral zou beperken tot Facebook, omdat ik er dan (gevoelsmatig) wat meer controle op zou hebben. Ook wist ik niet of we zijn naam wel moesten gebruiken online. De realiteit is anders. Ik ben vanaf dag één zo trots op mijn kleine man, dat ik het juist ontzettend leuk vind om verhalen en foto’s te delen. Ook zijn naam gebruik ik gewoon. Die hoort nu eenmaal bij hem. De meeste foto’s deel ik op Instagram, juist omdat ik daar veel andere moeders volg. Toch probeer ik dat wel af te wisselen met andere foto’s. Ik ben tenslotte niet alleen maar ‘mama-van-Marcel’ maar ook gewoon nog Roxanne.
Toch vind ik wel dat er grenzen zijn aan wat ik wil delen. Het moet allereerst leuk blijven. Ik wil niet dat hij dit ooit allemaal terugleest en zich schaamt voor wat ik over hem geschreven heb. Er zijn dingen die ik niet zou delen met de wereld. Ja, ik zie echt wel eens foto’s voorbij komen bij andere moeders waarvan ik me afvraag waarom dat nu in hemelsnaam online moet. De inhoud van zijn luier of straks het potje vind ik nou niet iets om op de foto te zetten, hoe trots ik ook op hem ben. Ook wil ik wel uitkijken voor foto’s waar hij weinig of niets aan heeft. Dat vind ik ook niet nodig om te delen.
Soms zijn er onderwerpen waar ik wel over wil schrijven, maar waar ik de woorden niet voor kan vinden. Dan komt het ook wel eens voor dat ik het later pas deel. Dit was bijvoorbeeld het geval bij zijn reflux klachten. Nu hij er vanaf is, vind ik het niet erg om het te delen. Sterker nog, ik had zelf graag zulke verhalen gelezen toen wij er middenin zaten, want het geeft wel hoop als je weet dat je kindje er echt weer overheen groeit. De artsen kunnen zoveel zeggen, maar ervaringsverhalen van andere ouders vind ik ook fijn om te lezen.
Erik
Herkenbaar. Voor elk van onze twee jongens heb ik een Facebook-account. Aanvankelijk voor het gemak van een extra beheerder van FB-pagina’s, maar nu gebruik ik ze om de jongens te kunnen taggen.
Het gaat dan vooral om grappige/bijdehandte uitspraken, geen zware kost of dingen die later echt genant kunnen worden. En ook met foto’s zijn we enorm terughoudend. Precies om wat jij ook aangeeft. Herkenbaar dus!
Roxanne
Ja die uitspraken wil ik straks ook wel op gaan schrijven hoor, die wil je gewoon niet vergeten. <3
Erik
Zeker doen, want je bent ze zó weer vergeten. Krijg ook veel reacties ‘dat Teun toch zoveel van die leuke uitspraken heeft’, maar dat heeft volgens mij elk kind. Je vergeet ze alleen zo snel 🙂
Isra
Ik zat net hieraan te denken, en zag toevallig je blogpost staan. Je hebt helemaal gelijk! Zelf ben ik altijd al een beetje mijn balans aan het opzoeken tussen privacy en openbaar. Zo plaats ik nog steeds geen foto’s van mijn dochter waar haar gezicht op staat. Foto’s van achterom vind ik acceptabel, maar zelfs dan heb ik toch een vaag gevoel bij.
Ik zie sommige mamabloggers alles delen van hun kinderen, zoals laatst een fotootje van een halfnaakt klein meisje, gevaarlijk vind ik dat (i.v.m pedofielen)
Roxanne
Ik post wel foto’s van de kleine en ook wel van zijn gezichtje maar er zijn dingen die ik niet post. Zo vind ik wel dat hij kleren aan moet hebben idd. Ook zet ik geen filmpjes online (soms een klein stukje op Instagram maar niet op YouTube!) Die maak ik voor ons zelf. En voor hem. Voor later.
Foto's van je kind delen op social media. Ja of nee? - Blogbymar.com
[…] – Je kindje op social media, ja of nee? – Geen herkenbare foto’s van mijn kind op de blog: hoe denk ik er nu over? – Geen foto van Luca? – Online privacy van je kindje […]