Oma, een jaar later

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik afscheid moest nemen van mijn lieve oma. Het is gek hoe snel dit jaar voorbij is gegaan. Voor mijn gevoel zijn er pas een paar maanden voorbij. Ik weet nog zo goed hoe snel alles ging. Het ene moment was er nog niets aan de hand en het volgende moment was mijn oma ziek en was er niets meer aan te doen. Ik ben zo vaak als het kon bij haar langs geweest in die laatste fase. Dat voelde goed.

De laatste keer dat ik oma zag, stelde ze me een vraag. “Zul je me niet vergeten?” Ik vond dat zo gek. Natuurlijk zal ik haar nooit vergeten. Nog in geen miljoen jaar. Voor haar was het toch belangrijk om dit te vragen. Ik weet nog dat ik haar een dikke knuffel heb gegeven en gezegd heb dat ik haar echt nooit zal vergeten en dat ik Marcel ook over haar zal vertellen als hij groter is. Dat was een fijn moment. Dat we goed afscheid hebben kunnen nemen, scheelt een heleboel. Toch ben ik nog vaak verdrietig als ik aan haar denk. Ik mis haar nog heel erg.

Nu het een jaar geleden is, komt steeds meer het besef dat het écht is. In de afgelopen weken heb ik daar vaak bij stil gestaan. Dat ik haar niet meer even kan bellen voor een gesprek van dertig seconden. Ze vond het wel leuk om je stem even te horen, maar als je haar langer dan een minuut aan de telefoon had, dan was dat wel bijzonder. Nu pas besef ik ook hoe heftig het allemaal was vorig jaar. Ik had eigenlijk geen tijd om stil te staan bij alles wat er gebeurde. Alles kwam zo vlak achter elkaar. We verloren opa, ik werd moeder en toen werd oma ook nog ziek. Het waren allemaal gebeurtenissen die veel indruk maakten. Dan heb ik het nog niet eens over alle hormonen die destijds door mijn lijf gierden.

Na het overlijden van mijn oma deed ik dus wat ik altijd doe wanneer alles me teveel is. Ik ging door. Soms is doorgaan en niet teveel stil staan bij de situatie op dat moment het enige wat je kunt doen. Ik was tenslotte mama van Marcel en hij had me nodig. Ik had niet zoveel tijd voor mijn verdriet en ik gaf er zelf weinig ruimte aan. Het was eventjes huilen en dan mijn schouders er weer onder zetten. Dat geeft niet. Zo zou mijn oma het ook gedaan hebben, dat weet ik zeker. Nu we een jaar verder zijn, zijn er genoeg momenten geweest waarop ik aan haar gedacht heb. Heel langzaam heb ik alles weer een plekje kunnen geven. Het is goed.