Niet meer samen slapen

Voor Marcel er was, hadden we al duidelijke ideeën over waar hij zou slapen.Natuurlijk wilde ik hem de eerste weken na de geboorte wel op onze kamer laten slapen, maar niet in mijn bed. Ten eerste vanwege de veiligheid, want ik slaap zelf heel onrustig, maar ik wilde daarnaast heel graag dat hij in zijn eigen bed zou leren slapen. Daarom kochten we een Co-sleeper (de Chicco Next 2 me) voor naast ons bed. Zo kon hij wel bij ons op de kamer slapen.

Veiligheid voor alles

In het begin vond ik het heel fijn dat hij naast me lag. Ik deed zelf geen oog dicht, want ik lag uren te kijken naar mijn kleine mannetje. Heerlijk. Al snel werd hij beweeglijker. We besloten de zijkant van de co-sleeper omhoog te doen. Hij rolde namelijk telkens naar me toe en dan probeerde hij in mijn bed te kruipen. Nee, kruipen kan Marcel nog niet, maar hij is wel erg sterk. We zagen gewoon dat hij mijn dekbed vast greep en dat hij zich omhoog wilde trekken. Ik was gewoon bang dat het hem zou lukken en dat ik over hem heen zou rollen. Het was vast allemaal niet gebeurd, maar veiligheid gaat voor alles en daarom ging de zijkant van het bedje gewoon dicht.

Op zijn eigen kamer slapen

Die afstand vond ik niet leuk. Hoewel Pel al een tijdje het idee had dat Marcel best in zijn eigen kamer kon slapen, was ik daar echt nog niet aan toe. Hij was nog zo klein. Ik was bang dat ik hem niet zou horen huilen (ja, we hebben een babyfoon, maar toch.) Dus overdag liet ik hem wel ‘oefenen’ in zijn eigen kamer, maar ’s nachts sliep hij nog bij ons. Ik gaf mezelf de tijd tot het einde van december, als hij vier maanden zou zijn. Marcel sliep ’s nachts allang door en toch wilde ik er nog niets van weten. Tot anderhalve week geleden. Hij lag ’s avonds in zijn eigen bedje en de laatste fles wilde hij al een paar dagen niet meer hebben. “Zullen we hem vannacht laten liggen, gewoon om te kijken hoe dat gaat?” Dat deden we. De volgende ochtend moest ik Marcel om 7 uur wakker maken voor de eerste fles, want hij lag nog te slapen. Hij was erg vrolijk toen ik hem wakker maakte en leek erg uitgerust.

Het is goed zo

Vanaf die nacht heeft Marcel elke nacht in zijn eigen kamer geslapen. Het is ontzettend leuk om ’s morgens zijn kamer in te lopen en dan een grote glimlach te zien op zijn gezicht. Het brengt veel rust mee voor hem, maar ook voor ons. We slapen alle drie beter zo. Toch ben ik blij dat ik mezelf de tijd heb gegeven om te wachten met deze stap tot het goed voelde. Nu was ik er zelf ook aan toe en het voelde natuurlijk. Na anderhalve week was ik er ook echt van overtuigd dat het goed ging en dat we het zo zouden laten. Dit weekend hebben we daarom eindelijk de co-sleeper opgeruimd.  Daarmee sluiten we de fase van het samen slapen af. Ik hoor mezelf ook alweer denken: Die kleine man wordt zo snel groot!