Navigatie in de auto

Auto rijden heb ik altijd fijn gevonden. Ik wilde zo snel mogelijk mijn rijbewijs halen en plande mijn eerste rijles in op mijn 18e verjaardag. Dat was mijn cadeautje voor mezelf. Ik heb auto leren rijden zonder navigatiesysteem. Er was misschien wel navigatie in 2002, maar daar kwam ik niet mee in aanraking. Toen ik uiteindelijk voor het eerst ging rijden met TomTom vond ik het echt verschrikkelijk. Dat wilde ik nooit meer!

Wegenkaart en stratenboek

In het begin vond ik mijn weg op de ouderwetse manier. Meestal keek ik voor ik wegging even op de kaart waar ik naar toe moest. De grote (snel)wegen zaten wel in mijn hoofd dus ik bekeek welke afrit ik moest hebben en hoe de route dan verder liep. We hadden destijds al wel internet dus ik zocht de route dan op en nam een printje mee in de auto. Vaak legde ik het stratenboek al open op de plek van de bestemming. Er lag ook een ouderwetse kaart van Nederland in de auto. Ik kwam in ieder geval altijd prima aan waar ik moest zijn.

In 2005 reed ik voor het eerst met navigatie. Mijn (nu ex-)vriend had TomTom op zijn telefoon en hij vond het fantastisch. Sterker nog, hij reed nooit meer zonder. Dat had tot gevolg dat hij zijn werk niet meer kon vinden toen zijn telefoon stuk was. Uiteindelijk zat ik een keer achter het stuur terwijl de navigatie aan stond. Ik vond het al niets, maar schrok me na 60 kilometer snelweg ook echt de tandjes toen dat ding opeens begon te praten! Los daarvan vond ik het allemaal maar niets. Misschien heeft dat te maken met het feit dat ik het gevoel heb dat ik het beter weet? Opdrachten van anderen vind ik al niet leuk, zeker niet met een mannenstem. Ik ben gewoon niet zo volgzaam. Kortom, vaak denk ik dat ie het maar uit moest zoeken en dan rijd ik gewoon de weg zoals ik hem wil rijden. Zeker op bekende stukken vond ik het niets. Waarom zou ik opeens anders gaan rijden, terwijl ik die weg al jaren goed ken? Overigens doe ik dat nu nog steeds niet.

Op mijn manier

We zijn nu twaalf jaar verder en de techniek is inmiddels flink veranderd. Ik begin zelfs de voordelen in te zien van een navigatiesysteem in de auto. Het is niet langer een ouderwets ding met een verouderde kaart, maar hij houdt ook rekening met files en wegwerkzaamheden. Die informatie kun je niet terug vinden op je wegenkaart. Je hoeft dus niet te wachten op de filemeldingen op de radio of de informatie op te zoeken online en als er onderweg iets veranderd, geeft hij dit ook aan. Als de reistijd te lang wordt, kun je dus zelf kiezen voor een andere route. Daar zie ik de voordelen wel van in.

Toch vind ik het nog lang niet altijd ideaal. Op het scherm van ons navigatiesysteem kijken vind ik zelf behoorlijk afleiden en soms vind ik het heel onduidelijk welke straat ze nu bedoelen op het scherm. Daarnaast heb ik sowieso meer met woorden dan met beelden. Ik heb voor mezelf dus een mooie middenweg bedacht. Thuis plan ik mijn route en dan bepaal ik eventueel of het nodig is om anders te rijden. Daarna leg ik mijn iPhone naast me op de stoel. Ik rijd alleen met behulp van de stem en kijk niet op het scherm. De navigatie op mijn iPhone geeft me (voor mijn gevoel) namelijk genoeg informatie en dan weet ik waar ik heen moet. Zo maak ik dus op mijn eigen manier alsnog gebruik van deze moderne techniek.