Naar de oogarts en een (nieuwe) bril

Sinds de bevalling heb ik last van een vervelende hoofdpijn waar ik maar niet vanaf kom. Ik ben al maanden aan het zoeken naar een oorzaak. Ik ben bij de huisarts geweest, bij de tandarts en een fysiotherapeut, maar aan het einde van de rit had ik nog altijd hoofdpijn. Ik dacht weer eens aan mijn ogen en maakte een afspraak bij de opticien. Ik had gelezen dat je ogen tijdens de zwangerschap achteruit zouden kunnen gaan.

De opticien kon niet veel vinden. De sterkte in mijn ogen is nog altijd minimaal en dat lijkt niet echt een probleem te vormen. Wel viel het ook nu weer op dat ik niet scheel kan kijken. De vrouw die mijn ogen had opgemeten, had ook stage gelopen bij een orthoptist en ze herkende wat problemen. Ze schreef een doorverwijzing voor mijn huisarts, zodat hij me naar de oogarts kon verwijzen. Een paar weken later kon ik al terecht bij de oogarts in het Diakonessenhuis.

Voor het eerst in mijn leven werd ik doorverwezen naar een oogarts en ik had geen idee wat me te wachten stond. Wel werd me verteld dat ik niet zelf mocht auto rijden vanwege de oogdruppels die ik zou krijgen. Huib nam een paar uurtjes vrij en mijn vader zou op de baby passen. Die oogdruppels vond ik hels. Al snel zag ik niet veel meer, dat ben ik totaal niet gewend en ik vond dat best eng. Ik voelde me zo hulpeloos en was blij dat ik niet (eigenwijs) alleen was gegaan. Mijn ogen werden drie keer gemeten en daarna had ik een afspraak met de oogarts. Hij vertelde me dat ik inderdaad wel een kleine afwijking had in zowel mijn sterkte als in de cilinder. Zonder de druppels konden ze het niet goed meten, maar met de druppels kwam er dus wel iets uit. Toch snapte de oogarts niet helemaal hoe ik daar zo’n last van kon hebben, omdat het maar een kleine afwijking was. Ik werd dus doorverwezen naar zijn collega, een orthoptist. Helaas moest ik daar weer een maand op wachten.

Op 11 februari had ik eindelijk weer een afspraak in het Diakonessenhuis. Van tevoren kon niemand me goed vertellen of ik weer oogdruppels nodig zou hebben, dus ik regelde dat er iemand op Marcel zou passen en dat ik niet alleen hoefde te gaan. Het viel mee. Ze schenen met een lampje in mijn ogen en deden allerlei testen, maar daar bleef het bij. Er werden allerlei dingen vastgesteld. Zo kan ik (met links) niet goed focussen en lijkt dit aangeboren te zijn. Ik krijg volgens de oogarts hoofdpijn omdat ik de hele dag bezig ben met focussen op dingen en dat kan ik wel, maar dat bezorgt me misschien de hoofdpijn waar ik zo’n last van heb. Ik hoopte eigenlijk wel dat dit het zou zijn. Ik kreeg een brief mee voor de opticien en mocht een bril uit gaan zoeken, zodat ik kon gaan proberen of dit de hoofdpijn zou kunnen verklaren.

Dat was het leuke onderdeel. Ik ben dol op brillen en baalde er altijd een beetje van dat ik er zelf geen hoefde. Ja, dat zal wel gek zijn, ik weet het. Ik vond veel verschillende monturen leuk, maar koos uiteindelijk iets uit voor mezelf. Vorige week mocht ik mijn brillen ophalen. Ik moet enorm wennen aan het feit dat er een bril op mijn neus staat en verder kan ik er nog niet echt uitspraken over doen. Met bepaalde handelingen is het erg fijn, maar door de plus sterkte kan ik minder zien in de verte en daar moet ik wel aan wennen. Met de brillen zelf ben ik wel blij, ik vind het op zich niet erg om een bril te dragen. Nu maar hopen dat het gevoel van het dragen van een bril snel went en dan weet ik vast ook snel of het écht gaat werken.