Twee weken geleden is ‘Over mijn lijk’ weer begonnen. Ik volg dit fantastische programma al sinds het eerste seizoen. Iedere keer zitten er weer zoveel mooie en emotionele momenten in. Ik heb echt respect voor de deelnemers. Ik vind het zo inspirerend om te zien hoe iemand kan vechten voor zijn of haar leven en dat ze dan ook nog zoveel mooie dingen mee maken. Het raakt me.
Dit jaar is het anders. Ook nu wil ik kijken, maar het komt allemaal nog een stapje dichterbij. In de familie hebben we dit voorjaar ook iemand verloren aan die rotziekte. Hij was wellicht een paar jaar ouder, maar dat neemt niet weg dat het heftig was. En toch ook vergelijkbaar. Mijn oom hield in het laatste halfjaar een blog bij over zijn ziekenhuisbezoeken, het verloop van zijn ziekte en soms kregen we ook een kijkje in zijn gedachten. Dat vond ik zo mooi om te lezen, maar het was zo vreselijk verdrietig en ook gewoon niet te bevatten. Hoe ga je dan door met leven als je weet dat het binnenkort ophoudt? Hij deed het en hij genoot enorm van alle dingen die hij nog kon doen. Helaas lukten er ook veel dingen niet meer en hield het al veel te snel op.
Toch kijk ik ook nu weer elke week naar het programma. Met nog wat meer tranen en een brok in mijn keel. Met het besef dat elke dag de laatste kan zijn en dat niets vanzelfsprekend is. Toch ook met een positief gevoel. Het leven is ook mooi en ik wil eruit halen wat er in zit. Zodat ik straks kan zeggen dat ik het lef heb gehad om echt te leven, wat er ook zal gebeuren in de toekomst.
sam
Mooi geschreven, ik heb het programma nog nooit gekeken eigenlijk.
Sanne
Ook ik kijk vanaf het eerste seizoen en heb het nog geen één seizoen droog gehouden. Bij elk afscheid zit ik zo hard te janken dat het bijna lijkt alsof ik een vriend of vriendin ben verloren.
Ik heb diep respect voor al deze mensen. Ik heb mezelf wel eens afgevraagd wat ik zou doen als ik zoiets te horen zou krijgen en uitbehandeld zou zijn. Ik zou het niet kunnen. Ik vind leven leuk, maar zodra de dood ter sprake komt krijg ik het toch wel enigszins benauwd. En dat voor iemand die gelooft in het hiernamaals en eigenlijk al met de dag leeft sinds die rare uitvallen.
Roxanne
Ergens denk ik ook dat we niet weten hoe we ermee om zouden gaan tot we zover zijn. Ik bedoel het lijkt me ondenkbaar, maar ik geloof er wel in dat iedereen een soort van oerkracht bezit en dat je echt wel sterk bent als dit nodig is. Je kunt ook niet anders?
Zina
Een van de beste programma’s van de Nederlandse televisie. Zo puur en oprecht, het herinnert mij er in ieder geval telkens weer aan om het beste uit iedere dag te halen en te genieten van alles. Het lijkt me moeilijk om te kijken wanneer je zelf iemand recent aan de ziekte hebt verloren. Ik heb dat niet en zit toch al iedere keer weer met tranen in mijn ogen te kijken.