Mijn eerste jaar als moeder

Op 18 augustus 2015 werd onze Marcel geboren. Vandaag zit mijn eerste jaar als moeder er dus officieel op. Mijn baby is geen baby meer. Met zes en negen maanden schreef ik al eens over hoe het nu voelt om moeder te zijn. Hoewel ik in die eerdere blogjes al veel geschreven heb, wil ik er vandaag toch nog een keer op terug komen.

Vanaf het moment dat Marcel geboren is, kon ik me een leven zonder hem al niet meer voorstellen. Hij was direct een onderdeel van ons gezin en hij hoorde er helemaal bij. We hebben dit jaar keer op keer moeten wennen aan nieuwe fases en nieuwe ritmes, maar we laten het Marcel grotendeels zelf aangeven en dit zorgt op een bepaalde manier voor een soort rust bij mij. Van tevoren had ik er geen idee van dat hij zelf zo goed kon ‘vertellen’ wat hij nodig had, maar als je goed kijkt en luistert, weet je eigenlijk precies wat je moet doen. Moeder zijn van Marcel is best makkelijk. Ik heb geen idee of dit met alle kinderen het geval is, maar bij ons verlopen de meeste dingen erg natuurlijk en daar ben ik blij om.

Elke keer ben ik weer verbaasd over hoe veel hij leert. Zijn gebrabbel wordt steeds duidelijker en hij gaat steeds meer klanken maken. Hij krijgt elke keer weer meer controle over zijn bewegingen. Hij staat nu nog erg wankel en hij loopt wel langs dingen op, maar nog niet los. We wachten rustig af wanneer hij echte stapjes gaat zetten. Het is mooi om te zien dat hij het best wil, maar dat hij nog niet goed weet hoe. We hebben geen haast, want het gaat allemaal al snel genoeg.

In een jaar tijd heb ik hem vooral veel zien veranderen. Hoewel je echt nog wel ziet dat hij het is, verandert zijn koppie telkens weer. Hij krijgt steeds meer een eigen gezichtje. Niet alleen zijn uiterlijk verandert, ook zijn karakter komt elke keer duidelijker naar voren. Ik vind het heel erg mooi om naar te kijken. Dat vind ik echt heel mooi aan het moeder zijn, dat ik dit proces van zo dichtbij mag mee maken.

Los laten was absoluut ook een dingetje. De eerste weken wilde ik hem zo dicht mogelijk bij me hebben, maar hij moet ook de ruimte krijgen om te spelen, leren en ontdekken. Dit gaat in stapjes. Inmiddels vind ik het prima dat hij twee keer in de week van huis is. De ene dag gaat hij naar mijn ouders en de andere dag naar zijn andere opa en oma. Hij vindt het prachtig en ik heb mijn schrijfwerk weer langzaam op kunnen pakken. Toch zijn er echt nog wel momenten dat ik me weer even een ‘mama beer’ voel. Dan wil ik hem het liefst zo dicht mogelijk bij me hebben. Dat zal er ook wel bij horen en wie weet verandert dat nooit meer. Hij is tenslotte mijn (kleine) knul.

Een kleine knul die in een jaar tijd zoveel groter geworden is. Hopelijk zet dit lekker zo door. Marcel is wat mij betreft een mooi, lief, nieuwsgierig, sociaal en slim ventje. Laten we vooral hopen dat hij deze dingen vast kan houden.