Met één been in mijn nieuwe leven

Zwanger zijn opent een hele nieuwe wereld. Een wereld waarvan ik niet wist dat die bestond. Een soort van geheim verbond van vrouwen-met-kinderen, maar ook vaders hebben hier een aandeel in. Vanaf het moment dat je vertelt dat je zwanger bent, is het net alsof je ‘erbij hoort’. Alsof je automatisch lid bent geworden van de club. Terwijl je aan de andere kant nog met één been buiten staat in de wereld zoals die was voor de zwangerschap. Waar alle andere mensen zich bevinden.

Het begon met de vrouwen die dichtbij me staan. De mensen die al vroeg wisten dat ik zwanger was voor je het echt kon zien. Familieleden, vriendinnen en kennissen, maar ook de tandartsassistente deed mee. Ze vertelden me verhalen over hun zwangerschap, de bevalling en de eerste jaren van hun kinderen. Ik kreeg gevraagd en ongevraagd advies. (Een van die adviezen was steevast dat ik al die adviezen maar met een korreltje zout moest nemen.) Het was allemaal een beetje overdonderend eerlijk gezegd. Ergens was het heel fijn om te horen. Zo is het best leuk om eens een goed gesprek te voeren met mijn oma over hoe dat allemaal was in haar tijd. Ik vond het ook leuk om te horen hoe goed ze nog op de hoogte is van alles wat er veranderd is in de jaren sinds haar eerste zwangerschap.

Sinds je goed kunt zien dat ik zwanger ben, merk ik het ook op straat. Mensen met kinderen of een dikke buik zoeken oogcontact. Af en toe knoopt iemand een praatje aan. ‘Hoe lang moet je nog?’ Was die vraag vroeger een belediging (uhhhm nog 14 maanden ofzo? Ik ben gewoon dik!), nu begin ik te stralen en er volgt een gesprek. Over hoe ver ik al ben, hoe het gaat, dat het een jongetje wordt en hoe spannend het is. Ik merk dat ik met andere vrouwen tips uit wissel als ik in een winkel naar babykleertjes sta te kijken. (Vorige week zei iemand dat ze op zoek was naar een los broekje en ik vertelde haar waar ik die net daarvoor had gekocht.) Op zulke momenten vind ik het erg leuk. Ik kan niet wachten om meer contact te maken met andere moeders, zodat ik vaker kan praten over de kleine die op komst is.

Tegelijkertijd is er dus de groep die ‘achtergebleven’ is. Mijn andere vriendinnen en familieleden. Zij die nog geen kinderen hebben. Ik wil hen betrekken in mijn nieuwe leven, maar ik zou ook graag willen dat bepaalde dingen blijven zoals ze waren. Mijn wereld is aan het veranderen, maar dat betekent helemaal niet dat ik alleen nog maar moeder wil zijn straks. Ik wil ook gewoon nog mezelf zijn: Een vriendin, een zus, gewoon Rox. Er zijn ongetwijfeld momenten dat ik gewoon even geen ‘mama’ genoemd wil worden. Dat ik even terug verlang naar mijn oude leven. Ik hoop heel erg dat ik hen niet kwijt raak in het proces van moeder worden. (Mocht ik wel zo’n ontzettende mama-muts worden, geef dan vooral een gil!)

Het is nog geen augustus en ik heb nog tijd. Mijn zoon is nog niet geboren. Ik sta op dit moment nog in twee werelden en ik ben duidelijk op zoek naar een bepaalde balans daarin. Er is wat mij betreft ruimte voor oude contacten, maar zeker ook voor nieuwe mensen. Ik ben benieuwd hoe andere moeders dit proces ervaren hebben. Zijn alle oude vrienden gebleven of werd het moeilijker om met elkaar te praten? Hoe ging je daarmee om? Tips en ervaringen zijn zeker welkom!