Mama van twee

Deze week ben ik een aantal dagen alleen thuis met twee jongens. Pel is voor een congres naar Duitsland toe en hier gaat alles gewoon door zoals anders, maar dan zonder hem. Ik zag daar van tevoren best wel tegenop en het blijft wel spannend. Pel is door zijn nieuwe baan vaker thuis, maar wanneer hij wel weg is, dan is het toch anders dan voorheen. We hebben nu twee kinderen en als ik heel eerlijk ben, is dat een stuk moeilijker dan eentje. Ik had van tevoren geen idee wat ik kon verwachten, maar om een lang verhaal kort te maken: Die tweede doe je er dus niet zomaar even bij. Eigenlijk was ik best wel opgelucht toen ik las dat ik niet de enige ben die daar zo tegenaan kijkt. Hoe komt het toch dat twee kinderen zoveel meer werk is dan één?

Twee handen

Toen we alleen Marcel hadden, had ik veel meer tijd voor mezelf. Natuurlijk had ik minder te doen met hem als hij thuis was, maar Marcel ging destijds ook nog twee keer per week naar opa en oma toe. Ook ging hij af en toe logeren. Ik kon dan uitslapen, werken, dingen voor mezelf doen, afspreken met mensen of een date night plannen met Pel. Die dingen zorgden er voor dat ik me weer op kon laden en dan was ik de dag erna weer een leukere moeder voor Marcel. Nu gaat Marcel twee keer per week naar de peuterspeelzaal, maar dan is hij maar 2,5 uur van huis. In die tijd kan ik nauwelijks iets doen. De rest van de week heb ik beide jongens thuis. Hoewel ze allebei lief zijn, hebben ze me toch nodig. Ik roep regelmatig om 7 uur ’s morgens al dat ik handen tekort kom. Ze willen tegelijk eten, drinken, schone kleren of een knuffel. Ik zeg vaak dat ik maar twee handen heb. Zo heb ik al vrij snel het gevoel dat ik alleen maar aan het moederen ben en dat ik verder nergens aan toe kom. Als Pel dan eindelijk thuis is, moet ik nog aan de slag met het huishouden of ga ik even snel boodschappen doen. Dat laatste doe ik namelijk het liefst niet met twee kinderen tegelijk.

Ergens gaat het ook wel heel goed. Het lukt me bijvoorbeeld prima om de jongens ’s morgens gewassen, aangekleed en gevoederd in de auto te krijgen voor 8 uur. Ik vergeet dan wel vaak dat ik zelf ook had moeten ontbijten. En als ik trek heb, ben ik extra knorrig en daar wordt mijn lontje ook niet langer van. Een aandachtspuntje dus voor mezelf.

Ik realiseer me ook wel dat wij het nog helemaal niet zo zwaar hebben. Ja, het zijn twee kinderen en die hebben een heleboel zorg, liefde en aandacht nodig, maar het zijn ook weer niet de moeilijkste kinderen. Ze slapen over het algemeen prima, ze eten en drinken goed, ze groeien lekker en het allerbelangrijkste is misschien wel dat ze lichamelijk gezien beide gezond zijn. In die zin heb ik dus niet zo veel te klagen. Natuurlijk zijn ze soms ziek, komen er tandjes door en kan Marcel niet alles zomaar eten waar lactose in zit, maar dat is natuurlijk allemaal tijdelijk en te overzien. Soms hebben we wel wat zorgen over Marcel, omdat hij snel overprikkeld is en het is een energie en ondernemende knul die zichzelf graag in de nesten werkt. Ik zal weten dat ik een jongensmama ben en dat ik een peuter in huis heb!

Perfectionisme is een bitch

Waarom zie ik er dan toch zo tegenop om een paar dagen alleen te zijn met die twee en waarom valt het me soms zwaar om moeder van twee te zijn? Ik denk dat het antwoord moet zijn dat ik mezelf aardig in de weg kan zitten. Ik wil alles perfect doen en ik wil de leukste en beste moeder zijn voor mijn twee jongens. Dat het huishouden soms niet op orde is, daar kan ik nog wel mee leven, maar ik wil wel dat alles goed gaat met de jongens. Ik wil niet telkens het gevoel hebben dat ik handen tekort kom of dat ik achter de feiten aan loop. Ik wil niet dat het zo druk is in mijn hoofd, omdat ik me overal zorgen over maak. De oplossing ligt waarschijnlijk bij mezelf en het feit dat ik meer ontspanning zal moeten zoeken, zodat mijn eigen mentale gezondheid ook in balans blijft. Ik kan tenslotte niet goed voor de kinderen zorgen wanneer ik zelf niet lekker in mijn vel zit. Misschien spelen mijn hormonen ook nog een rol. Ze zeggen niet voor niets dat ontzwangeren ook negen maanden of zelfs een jaar duurt. Espen is nu net zes maanden oud. Ik ben dus nog niet helemaal de oude en ook dat hoort er een beetje bij.

Voorlopig valt het me dus best zwaar om mama van twee te zijn. Toch zou ik het allemaal voor geen goud willen missen. We hebben twee prachtige jongens. Het is misschien twee keer zoveel werk en dat voelt soms zwaar, maar ik krijg ook twee keer zoveel liefde ervoor terug. Daarnaast is het natuurlijk ook maar tijdelijk. Ze worden steeds ouder en kunnen straks ook meer zelf. Ik zie aan Marcel al dat hij grote sprongen maakt en dat hij steeds meer zelf kan en wil doen. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed, dat weet ik zeker.