Over twee weken wordt Marcel alweer twee jaar. De tijd vliegt echt voorbij. Marcel is lang en behoorlijk wijs voor zijn leeftijd, maar voor mij is hij toch nog wel mijn kleine man. Hij begint daar langzaam anders over te denken en vraagt om meer vrijheid. Letterlijk, want tegenwoordig zegt hij rustig dat “Mama weg” moet of hij roept “Marcel doen!” Daar sta je dan als moeder, met al je goede bedoelingen. Ik wil hem nog helemaal niet teveel loslaten, maar kan ook niet eeuwig zijn handje vast blijven houden. Samen zijn we dus enorm aan het zoeken naar wat voor ons beide prettig is.
Nou ja, samen? Eigenlijk doet Marcel gewoon zijn ding en ben ik degene die zich steeds aan moet passen. Dat hoort ongetwijfeld bij het ouderschap. Het kind groeit en de ouder groeit mee. Toch vind ik dat best lastig. Kijk, dat hij zelf wil eten en ik hem daar niet mee mag helpen, daar kan ik mee leven. De rotzooi ruim ik achteraf wel op. Wanneer hij op straat los wil lopen, vind ik dat al een ander verhaal. Soms mag het van mij. In Vleuten is het tenslotte veel minder druk op de weg dan in Utrecht. Ik neem de buggy mee en leg Marcel uit dat hij bij me moet blijven. Als hij wegrent, geef ik één waarschuwing en de tweede keer kan hij zonder pardon de buggy in. De ene keer luistert hij en gaat het goed, de volgende keer zit hij dus in de buggy. Steeds vaker gaat het goed. Als ik hem dan bij de stoep zie kijken of er auto’s aan komen, vind ik dat wel heel stoer. Links, rechts en nog een keer links. Dan kijkt hij even naar mij en steken we samen over. Stiekem denk ik dan wel even ‘kindje, ga toch niet zo snel!’
Een ander voorbeeld is de speeltuin. In het begin deden we alles samen. Ik mocht hem op de schommel zetten en bij de glijbaan ving ik hem op. Hij heeft echter steeds minder hulp nodig. Toen we met met z’n drieën op de Geertje’s Hoeve waren, maakte Marcel ons duidelijk dat wij maar even fijn op het terras moesten gaan zitten, want hij kon dat allemaal zelf wel. Ik bleef toch maar even een tijdje aan de rand van de speeltuin staan. Hij kon dan niet zomaar de boerderij af, maar ik vond het een beetje een ding. Uiteindelijk ben ik drinken gaan halen terwijl Pel vanaf het terras keek wat Marcel allemaal ging doen. Hij was eigenlijk gewoon lief aan het spelen en ging af en toe even bij de geitjes kijken, maar dat was het wel. Dat ging dus goed. Toch konden wij onze ogen niet van hem af houden, want ja, hij is pas bijna twee en nog lang niet zo groot als hij zelf denkt.
Zo blijven we dus bezig met groeien en aanpassen. Enerzijds ben ik echt heel trots op mijn kleine vent en op hoe goed hij het doet, maar aan de andere kant mag hij van mij nog wel even klein blijven. Het gaat allemaal al zo snel.
Geef een reactie